بیشتر از آنکه انرژی دریافت کنم
انرژی‌ام گرفته می‌شد.
ولی نیاز داشتم با کسی صحبت کنم.
و راه حلی پیدا کنم.
اما تمام نظرات مبتذل، ناقص، کورکورانه، فاقد استراتژی و ساده بودند.
آن اسکلت‌‌های سخنگو که دوستم داشتند اما زخمی‌ام می‌کردند.
این چرخه ادامه پیدا کرد
تا روزی که در سکوت غرق شدم.
جز صدای قدم‌هایم در کوره‌راه‌ها چیزی نشنیدم.

همه چیز دست به دست هم داده بود
تا در آن تنهایی شاهد از بین رفتن رویا باشم.
تمام راه‌های ممکن را هم که خودم به نظرم رسیده بود امتحان کرده بودم.
کارهایی که بسیار خطرناک و پر دردسر بودند.
با خودم چکار داشتم آخر ؟
چرا رها نمی‌کردم؟
هنوز رها نکرده‌ام.
کاش دست پنهانی در کار باشد.

آرمان شادی‌وند
?از کتاب ماموریت غیر ممکن
@Armanshadivand

اینایی که به محض بیدار شدن درس می‌خونن خیلی عجیبن، من دو ساعت تو کمام رسما و بعد دو ساعت تازه می‌تونم از مغزم استفاده کنم.

‏وضعیتم اینطوریه که نه ولخرجی می‌کنم، نه پس‌انداز می‌کنم، نه درس می‌خونم، نه به بطالت می‌گذرونم، نه دنبال عیاشی‌ام، نه لایف استایل آن‌چنان سالمی دارم و نمی‌دونم چه جوریه که همش با هم ممکنه؛ نه می‌دونم و نه نمی‌دونم.

『 @Sigar 』