درس امروز

به سوی دیو ِ مِحَن، ناوک ِ شهاب انداز

غم و درد دل ِمو بی حسابه
خدا دونه، دل از هِجرت کبابه

بنازُم دست و بازوی تو صیاد
بِکُش مرغ ِدلم، بالله ثوابه!

باباطاهر

https://t.me/sokhan6

سعدی بیت زیبایی دارد که هر چند مضمونش چندان تازه نیست و حتی در خود شعر او هم به کرات به کار رفته اما از آنجا که او، استاد سخن است و به چند و چون علم معانی و بیان آگاهی دارد همان سخن مکرر را به بیانی تازه می‌آورد تا به قول خودش بار دیگر قیامتی به پا کند. ماجرای بیت این است که او در مصراع اول یک واژه را در هوا می‌قاپد و با آوردن متضاد آن در مصراع دوم نه تنها تیز بودنش را در عاشقی به خوبی نشان می‌دهد بلکه چشم و گوش مخاطب را هم تیز می‌کند:

من در وفا و عهد، چنان کُند نیستم
کز دامن ِتو، دست بدارم به تیغ ِ تیز

این است فرق یک شاعر واقعی با شاعرنمایان.

سپیده موسوی

https://t.me/sokhan6

وفاداری را در یارت دوست داری؟ خودت چقدر وفاداری؟ اول سررشته کار وفا را درست در دستانت نگه‌دار تا او هم به انعکاس عمل تو به خوبی از آن پاسداری کند!

گرت هواست که معشوق نگسلد پیمان
نگاه‌دار سررشته تا نگه دارد

حافظ

https://t.me/sokhan6

از اندرون، روشن و منوّرم.

شمس

https://t.me/sokhan6

انتقام با شعر

? سپیده موسوی

آن انتقام سخت را که می‌گویند همین «انتقام با شعر» است! انتقامی برخاسته از درد. و آه از درد! که نه می‌توان به آن آویخت و نه می‌توان از آن گریخت! عین حیرانی است! عین دیوانگی است! گاه حتی جنون است حماقت است اما هست! حالا تو هی خودت را غرق لذت کن. این درد است که در گوشه‌‌ی چشمانت به تو لبخند می‌زند. آن سان که شاملو گفت:

کوه با نخستین سنگ آغاز می‌شود
و انسان با نخستین درد!

اصلا اینکه او، آدمی و کوه را با هم آورد برای آن بود که بگوید کوه نام دیگر انسان است به هنگام درد کشیدن!

نزار، درد عشق را نه فقط چشید که دید. به یقینی عینی رسید. او همه درد و اعتراضش را از تساوی عشق و مرگ در شعرش فریاد زد و از این جا بود که شعرش مرزها را درنوردید و حتی در عالم ترجمه روح شاعرانگی‌اش را از دست نداد.

دردگریزی، و غوطه خوردن در سیل بی امان دوپامین‌ها، خلأ بزرگ زندگی امروزست. غافل از اینکه روح با درد تکان می‌خورد. آن هم دردی که بکشاندت به عمقی از تنهایی و در همان آن بدانی که هیچ درمانگری جز خودت نداری تا بتوانی در خودت هی جوانه بزنی
و هی جوانه بزنی
تا آن سان که درخت شوی!

?

https://t.me/sokhan6

احساسات سرکوب شده، هرگز از بین نمی‌روند آنها زنده به گور می‌شوند و بعدها به شکل خیلی زشت‌تری خود را نمایان می‌سازند.

فروید

https://t.me/sokhan6

ببار ای بارون! ببار!
داد و بیداد از این روزگار!
ماه رو دادند؛ به شب‌های تار
ای بارون!

https://t.me/sokhan6

بیمار غمم
عین دوایی تو مرا!

مولای جان

https://t.me/sokhan6

?

این نوکیسگان اعتبار، همان‌هایی هستند که حافظ به آنها می‌گوید «نودولتان» و از خدا می‌خواهد که اعتبارظاهری آنها به استران و غلامان ترکشان را از آنها بگیرد و آنها را بر خرهایی که سابقا بر آن می نشستند بنشاند:

یارب این نودولتان را با خر خودشان نشان
کاین همه ناز از غلام ترک و استر می‌کنند

https://t.me/sokhan6