حداقل در این جغرافیا، کمتر کسی را می‌بینم که با عقلانیت به خوش‌خلقی و خدمت روی آورده باشد. اغلب آدم‌های طالب خدمت‌رسانی، مردم دار و نجات دهندگان بشریت، باز می‌گویم حداقل اینجا، چند دسته بیشتر نیستند. بعضی در معصومیت کودکی مانده اند و دیدگاه ساده‌انگارانه‌ای به جهان دارند. بعضی مذهبی، یا خرافی اند -فرقی نمی‌کند- و با تصور عدالت کیهانی منتظر اند دادنشان منتهی به ستاندنی شود. بعضی هم عمله‌ی حاکمیت اند و کاسه‌لیسی‌شان به طمع بالا رفتن از نردبان گه است.
به نظرم می‌رسد که دانش، تا مدت‌ها انسان ها را تلخ می‌کند. مثل همان خشم ادامه دار نوجوانی. نوجوان معمولاً خندان و قائل به احترام و انجام همه‌ی وظایف نیست. بزرگسالانی که به دانشی دست می‌یابند هم در اجتماع همینطورند. نه نردبان گه در انتظارشان است و نه کارما و نه بهشت، و نه آنقدر ساده اند که صرفاً خوب باشند.
احتمالاً مدت‌ها طول می‌کشد تا دانش، خود بپزد، و آدم بادانش، خوش خلق و باعلاقه به خدمت به خلق بشود. ممکن است هم نشود. اما خوشحالم که من چند مورد از این آدم‌ها دیده ام.

آهنگ‌های بابک جهانبخش رو خیلی دوس دارم، این حس رو بهم میدن که : «حرف راست رو از بچه بشنو.» 🤭🩵 یه سادگی و مهربونی و درعین حال حقیقتی توشون هست.

گفتم: ما هم کم نداریم، اما من یکی همه‌ی این تحقیرها را فقط با این امید تحمل می‌کنم که شب باز ببینمت که هستی.

حریف شب‌های تار، هوشنگ گلشیری

نمی‌دونم نظرم درسته یا نه. نظر منه.
من با کسی که رشته‌ش پزشکی نیست وارد بحث نمی‌شم درمورد اینکه چرا مزاج انسان‌ها بر چهار نوع نیست یا چرا برای هر دردی قرصی وجود نداره. چون واقعاً در امر تخصصی خودم به اعتماد به نفس رسیده ام و درمورد ندانستن بقیه هم تقریباً مطمئنم.
و فکر می‌کنم بحث کردن معمولاً با آدمهای هم سطح اتفاق میفته.
لذا شما هم اگر به دانایی خودتان و ندانستن طرف مقابل مطمئن باشید احتمالاً وارد بحث نمی‌شید.
ما چیزهایی رو می‌بینیم و درگیرشون می‌شیم که در سطحشون هستیم. ما در سطح بحثهامون، و در سطح هم‌بحث‌هامون هستیم.

چه کنیم با برخی از دوستان مهندس و پزشکی که فکر می‌کنند علی‌الاصول از همه چیز سر در می‌آورند. زبان کار حرفه‌ای آنها آشکارا تخصصی است: معادله و کد یا اصطلاحاتی که در زبا عادی یافت نمی‌شوند. همین حرفه‌ای بودن ظاهری است که کار آنها را بیش از پیش متمایز می‌کند.
زبان علوم انسانی نه ریاضیاتی است و نه ترکیبی از اصطلاحات غریبه لاتین و انگلیسی. این دوستان فکر می‌کنند چون باهوش‌اند، نخوانده استاد علوم انسانی هم هستند و چون اصطلاحات فلسفی و علوم اجتماعی و مانند اینها در زبا عادی هم یافت می‌شود، با فهمی عرفی که از این اصطلاحات دارند، بی‌پروا وارد هر بحث فنی‌ای می‌شوند؛ بدون اینکه معنای فنی کلمه را بدانند، متنی تخصصی را از رو خوانده باشند یا درسی در این زمینه‌ها گدرانده باشند.

اگر به ایشان بگویی که برادر یا خواهر، همان طور که میدان الکترومغناطیس با میدان آزادی تفاوتی اساسی دارد، مثلا "آگاهی" در فلسفه ذهن یا "ساختار" در علوم اجتماعی با آنچه از این کلمات در زبان عادی می‌فهمی تفاوت دارد، به ایشان برمی‌خورد و برمی‌آشوبند. گویی بهره هوشی‌شان را زیر سوال برده‌ای.

ناتوانی در گف‌وگو همه‌گیری مشترک بسیاری از ماست و وقتی پای مباحث علوم انسانی به میان می‌آید، اشتراک لفظی و  توهم همه‌چیزدانی هم به آن اضافه می‌شود.

اندکی فروتنی معرفتی بد نیست. همانطور که شمایان سال‌ها تحصیل کردید تا دریابید میدان الکترومغناطیس و ترکیب دی.ان.ای. چیست، برخی هم سال‌ها تحصیل کرده‌اند تا بفهمند برای مثال، آگاهی و ساختار چیست.

امروز اصلاً دل و حوصله کار کردن نداشتم. یکم با ماما جونم حرف زدم بهتر شدم. :)))

بچه ها.??

چیزی که از دنیا میخوام:

صبح‌ها که آلارم به صدا درمیاد معمولاً خاموشش می‌کنم و مذبوحانه سعی می‌کنم یکم دیگه چشمام رو ببندم. اینجاست که گوربا میاد و با پنجه کشیدن های پی در پی دیگه جداً بیدارم می‌کنه. اینطوریه که "اگه سرکار هم نمی‌ری، صبحانه منو می‌دی که؟"