Lovers come and go like seasons but losing friends is like a cancer, you'll lose a part of your existence.

کربلا انقدر چادری نبود.

خفاشا احاطه‌م کردن.

مطلقا هیچی.

هیچ چیزی تو این دنیا به اندازه یک خانواده و دوستایی که کنارت باشن و دوست داشته باشن باعث نمیشه خوشحال باشی.

This is a place where I don't feel alone
This is a place that I call my home.

دوست زیاد دارم اصلا هم نمیخوام بگم بدن یا همچین چیزایی ولی به یه آدمی نیاز دارم که به قول قدیمی ها خونه زاد هم باشیم و نون و نمک هم رو بخوریم و کنار هم آرامش داشته باشیم. دوست دارم ببینم اون فرد برای من و دوستیمون- دوستی‌ای که برام مثل فردی از خانواده‌ام شده -تلاش میکنه و من هم براش تلاش می‌کنم و برای هم کم نمیذاریم، جوری که انگار حتی بدون اینکه به این فکر کنیم که چه توقعی از هم داریم از رفتار هایی که از طرف مقابلمون می‌بینیم راضی باشیم. دوستی که هر وقت بعد از یه روز کاری خسته کننده، وقتی که دلم میخواد فقط برای چند ساعت از روزمرگی و اعصاب خوردی زندگی دور باشم، ماشینو بردارم و برم دنبالش و حتی فقط برای یک ساعت کنار هم به هیچ چیزی فکر نکنیم. نکته همه این حرفا اینه که دلم میخواد برای یک بار هم که شده، مغزم به این فکر نکنه که تمام چیزی که تو این رابطه رخ میده، تلاش برای راضی نگه داشتن طرف مقابله تا یک روزی اون آدمو رو به روی خودم در حال توهین به چیزی که هستم نبینم، تا باز هم خونه ای رو روی رابطه ای که بناش محبتیه که بده بستونیه و خالصانه نیست نسازم.

I know, the past will catch you up as you run faster

توی ذهن هرکسی، بهترین آدم و امن ترین آدم برای اوت شخص خودشه، و وحشتناک ترین کاری که میتونید در حق کسی بکنید ایه که کاری کنید خودش هم باور کنه آدم‌ خوب و کافی‌ای نیست. اینجوری که انگار دست و پای اون آدم رو می‌بندید و پرتش میکنید به قعر جهنم.