تراپی؟

تراپی؟

0:1
صدا و سیما فقط میا و کوروش ??

وقتی دور زدنامون توی میدون شهرداری تموم شد، رفتیم مغازه‌ی یکی از دوستای یلدا به نام «علی» تو کوچه‌ی «رضا مهربان»، مغازه‌اش خیلی خوشگل بود، اسمش «خوشگلی فروشی علی گله» بود و از اون دسته مغازه‌ها بود که بوی خاص خودش رو داشت و تا مدت‌ها اون بو رو فراموش نمی‌کنی، عود و یک‌سری آثار هنری می‌فروخت؛ اما بوی عود خاصی نبود که بشناسم، خلاصه که بحث و صحبت گل کرده بود، درمورد هر چیزی یک بحث کوچیکی شد و عمیقاً حس خوب رو می‌شد بین کلماتی که رد و بدل می‌کردیم پیدا کرد. ازمون پرسید اگر مغازه‌ی من همچین متریالی نداشت، چی شما رو به «خوشحال» می‌کرد که به اسم مغازه بخوره، چیزی که الان من اینجا نداشته باشم. من اول گفتم «ترشیجات» من هر چیز ترشی خوشحالم می‌کنه. خیلی رندوم بود؛ اما خب واقعیت بود… بعد گفتم «قاب عکس» و نه قاب خالی، قابی که یه عکس خاص توشه، عکسی که هر کسی اون رو یک جور برداشت می‌کنه، مثل عکس معروف «این نیز بگذرد.» که هر شخصی به یه شکلی نگاهش می‌کنه و اون لحظه عمیقاً وقتی به همچین مغازه‌ای فکر کردم، خوشحال شدم و خب اونجا «خوشحالی فروشی» بود. خلاصه که من یه هدیه کوچولو برای دخترم و چندتا عود شیخ‌الشیوخ برای خودم خریدم، یهو مغازه پر شد و سره علی آقا خیلی شلوغ شد، پشت‌سرهم ازش سؤال می‌پرسیدن. منم وقت و مناسب دیدم و پریدم بیرون تا یه نخ سیگار بکشم، روی پله‌ی جلو دره مغازه نشستم، یه نخ کاپتان بلک شکلاتی درآوردم و فندک گرفتم زیرش، بین سیگار کشیدنمم داشتم با یکی‌دو نفر از جمله پرنسس حرف می‌زدم. توی چند دقیقه گوشی رو گذاشتم کنار و درحال سیگار کشیدن به روبه‌رو خیره شدم، یهو یه خانومه درحالی‌که دست بچه‌اش رو گرفته بود از جلوم رد شد و خیلی راحت به دختر کوچولوش گفت «اگر درس نخونی مثل این می‌شی.» و من اولش خیلی شوکه شدم، چطور یکی انقدر راحت درمورد منی که نه می‌دونه کی هستم، چیکارا تو زندگیم کردم، چه لحظات خوش و بدی رو گذروندم، حرف بزنه؟ چطور یکی به خودش اجازه می‌ده وقتی پاش توی کفش من نیست، به یه بچه‌ی کوچیک و بی‌ثبات و ذهن تمیز همچین خزعبلاتی بگه؟ بعد از رفتن اون خانوم و دختر خوشگلش، خندم گرفته بود… واقعاً خندیدم، چون این جزوی از روزمره‌ی ماها شده، بابائه رفتگر زحمت‌کش می‌بینه، به بچه‌اش می‌گه درس نخونی می‌شی یکی مثل این آقائه، مامانه من و درحال سیگار کشیدن می‌بینه و به بچه‌اش همچین چیزی می‌گه و این تازه خیلی مثال جزئی و پیش پا افتادشه، کاش واقعاً یکی مثل همون رفتگر زحمت‌کش آشغالای توی مغز این دسته از آدما رو پاک کنه، چون حقیقتاً این چیزا خیلی قدیمی و پوسیده شده، آدما نیاز دارن یه دور رفرش بشن.

یه غاز به طبیعی‌ترین حالت ممکن در
میدون شهرداری قدم برمی‌داشت.

باور کن حتی اگر از آدم‌ها توقعی هم نداشته باشی، بازهم می‌گردن و بالاخره یک روشی برای ناامیدکردنت پیدا می‌کنن.

??????? ?????????:

اجازه بدید بگم چقدر پوستر RETURN 0 رو دوست دارم، و می‌خوام تک‌تک جزییاتش رو ببوسم، خدایا خیلی سسکی شده. (مخصوصاً تهیونگش)