حسادت بک سا اون به سانگ وو >>>

وقتی برای مامانم از فکت‌های سوییت یک سریال می‌گم، این‌جوریه که «آها، جالبه.» و من: عزیز جان حداقل بگو که شیرین بود واست.

He kinda looks like a piece of cheese who made a wish to become human;

ALWAYS & FOREVER;

خوابم میاد، خوابم میاد، خوابم میاد

من تتو می‌خوام.

یه روزایی هست که از همون لحظه که بیدار می‌شی، با خودت توی دنده‌ی نافرمی می‌ری. با خودت می‌گی «که قوی باشم، هوم؟» بعد شروع می‌کنی جنگیدن با خودت، سرزنش کردن قسمتی از وجودت که هر بار خواستی استراحت کنی، تو مغزت داد و فریاد انداخته که «قوی باش.»، «می‌گذره این‌بارم.»، «تو می‌تونی هندلش کنی.» و تو توی همون روزا فقط و فقط با خودت مشکل داری. این دفعه تویی که داد می‌زنی، تویی که عصبی می‌شی، تو شروع می‌کنی به شمردن روزایی که حال خیلی بدی داشتی؛ اما رفتی مهمونی و رقصیدی. از درون داشتی اشک می‌ریختی؛ اما رفتی پیش دوستات، باهاشون شوخی کردی و خندیدی. راه خونه تا دانشگاه رو گریه کردی؛ اما وقتی رسیدی اشکات رو پاک و تظاهر کردی حال خوبی داری. دستات که سهله، بندبند وجودت می‌لرزیده؛ اما با اون حال رفتی کنفرانس هم دادی. با خودت کلنجار می‌ری، با خودت غریبه می‌شی، فراموش می‌کنی اونی که از قوی‌بودن حرف می‌زنه هم خوده تویی. طوری باهاش حرف می‌زنی که انگار اون تو رو نمی‌شناسه، نمی‌دونه چه بلاهایی به سر تو اومده. اون روزها سختن، عمیقاً سختن، و چشم‌هات برای سخت‌تر نشدن اون روز، جلوی بقیه‌ی آدم‌ها فریاد می‌زنه. به شکلی که تو حتی حاضری به دیگران التماس کنی که اون روز رو سربه‌سرت نذارن، اجازه بدن شورشی که درونت داره تو رو از پا درمیاره، تموم بشه و بعد اون‌ها شروع کنن. اون روزها میان و می‌رن، و امروز؟ امروز حقیقتاً یکی از همون روزها بود.

از دسته آهنگ‌های صافتی که اخیراً گوش دادم:

⎨ — 0:44 ✰ ₎ Just the two of us, 깊어져 가
는 moonstruck, Oh, you make me go
crazy over you, you, baby, Let me hold
you close, 떠오른 달 그 위로, 이 밤을 날아
crazy over you, you, baby

تراپی؟