نازتو زیاد میکشم؛ قول بده نخ‌کش نشه.

خوش‌بحالت که یکیو داری اینجا واست بنویسه؛ هنوز به این فکر میکنم، اون شب که گفتی موهات بوی خوبی میده، چه بویی میداد. میگم کاش اصلا بیدار نبودم؛ که وقتی تا پنج شمردی، بعدش پیاماتو پاک میکردی و می‌رفتی. که هر روز یکی نیاد برای پر کردن جای خالیت بجنگه! و در آخر شکستِ قلب من، منعکس شه روی قلب‌های بی‌تقصیرشون. من هنوز اینجا چهار‌زانو نشسته‌م، تا برگردی و دوستت داشته باشم. چون ستاره‌هام رو پشت پلکِ چشم‌های ماه‌ِت جا گذاشتم و نمیخوام ازون ارتفاع حلق آویز باشم. کاش دلت بخواد دستات لای دستای من هااا شه و بیخیال اون دستکش‌هات بشی. کاش بذاری دست من دورِ گردنت جای اون شال‌گردن مزاحم رو بگیره. کاش قرارمون دوباره 2:28 دقیقه نیمه شب، همینجا باشه.

توی خونه جا نمیشم، هر گوشه که نشستم، کلی بهت فکر کردم و راجع‌ بهت ریخت و پاش کردم؛ آهان یه گوشه خالی پیدا کردم و نشستم زانوهام‌رو بغل کردم.

برای تو میخوندم «ای سبک رقص بلا. تو مکن ناز و بیا. تو که در رقص طرب شعبده بازی.» و با آهنگ همراهی میکردم. روی صندلی نشسته بودی، پا روی پا انداخته، انگشتای دستاتو چفت هم کردی و زانوت رو گرفتی. اوپس چه با وقاری. نوت به نوت آهنگ، رو هر سازی که زد رقصیدم و تو همچنان ساکت فقط بهم لبخند زده بودی. با دستام طناب فرضی رو، دور سرم میچرخونم و بعد پرت میکنم سمتت. فرت میشه. دوباره با رقص طناب رو جمع میکنم، میچرخونم، پرت میکنم و بازم فرت میشه. تنهایی رقصیدن بسه، عصبی شدم. روی این تیکه از اهنگ که رد شد باید دستمو سمتت دراز میکردم، دستمو می‌گرفتی، میکشیدمت و با بالا بردن دستت به روی سرت، شاهد چرخشت دورِ خودت میبودم.
پس دوباره طناب رو جمع میکنم و سمتت پرت میکنم. دوباره فرت میشه. میرم سمت سیستم که آهنگ رو از اول پخش کنم. سرمو برمیگردونم. نیستی‌. حتی صندلی هم نیست. میخوام آهنگ رو قطع کنم، میبینم حتی باند هم نیستش. هیچی تو اتاق نیست بجز یه آینه. آینه رو نگاه میکنم حتی منم توش نیستم.

برای بیان احساساتم هیچ کلمه‌ای پیدا نمیکنم. هرچی بنویسم در حق حالی که دارم خیانت شده و نمیخوام اصلا دست کم گرفته بشم. قلمم له‌له میزنه برای زبانی ابداعی که فقط و فقط مختص این لحظه‌ست که همزمان از دنیا دست کشیده‌م ولی انقد شادم بابت اتفاقی افتاده که انگار نه انگار کلی برای اتفاق افتادنش انتظار کشیدم و اتفاق نیوفتاد. که همزمان دلم میخواد یجوری زار بزنم که سیل اشکام، ستونِ هر لبخندی رو تخریب کنه ولی دارم یجوری میخندم که عرقِ شرم از قهقهه‌ی بی‌جایی که میزنم داره از پیشونیم جاری میشه. به تعداد هر تضادی که توی وجودم دیده میشه قراره زخمی بخورم و من دایرة‌المعارف تضادم. دیگه دارم چرت‌‌وپرت می‌نویسم.

دیگه چی می‌تونه مهم باشه، وقتی تو یادت میره کی دوستت داره؟ تو متصور نیستی که تا چه حد می‌خوامت! نه فقط تو، نه فقط بقیه، حتی خودمم نمیتونم واحد شمارشی برای علاقه‌م بهت معین کنم. این دیگه داستان نیست. چون حتی شروع نشده. این فقط رویا بود که خراب شد. حتی نمیتونم بابتش ناراحت باشم! میفهمی؟ واسه چی ناراحت باشم وقتی هیچی نبوده. اصلا نمیدونم چه واکنشی داشته باشم. فقط میتونم بابتش با خانواده چس کنم که حقشون نیست. با چه شوق و ذوقی پای تو نشستم و با چه دلی و به خاطر کدوم دست‌ها ذوقم رو کور کردی؟!

هیچ‌جوره نمیشه خوابید؛
اگه موهات تو دست‌وبالم نباشه.

بالاخره یه شب عادی میشه نبودنت.

اش‌اش‌اش‌اش‌اشتباه کردی عزیزم، دوباره امتحان کن؛ صدایی‌عه که هربار بهت فکر میکنم، میشنوم!
یه بچه‌ام که به اشتباه، دکمه‌ی دلتنگی رو پشت سرهم فشار میدم.

نمیدونم چطور جلوه میکنه! ولی من چندین سال، با چند ده آدم مختلف این کارارو تمرین کردم که بتونم نقش‌‌م رو کنار تو خوب بازی کنم. اگه هر لوکیشنی رو که میشد رفتم، هر رفتاری رو کردم، هر پلنی رو امتحان کردم، فقط واسه این بوده بتونم تورو اینجا، روی صحنه، کنار خودم نگه دارم. نمیدونم کسی توی جمعیت توجه کرد که من چطوری بازی میکنم تا دلتو به‌ دست بیارم؟