‏دلم با ماندن بود؛ راه اما، راهِ رفتن.
و تو‌ ندانستی چه رنجی‌ست؛ کشاندن تن خسته‌ای که خواهان ماندن بود.

اونا فکر میکنن من رفتن و بلد نیستم. ولی من خیلی خوب این کارو یاد گرفتم، ترک کردن و بلدم، ولی قبلش می‌خوام اینقدر ناامیدم کنی که بدون هیچ پشیمونی و جای جبرانی ترکت کنم. منم ترک کردن رو بلدم ولی فقط برای یه آدمایی از قلبم فرصت بیشتری خواستم، منم رفتن و بلدم، ولی یسری آدمارو حتی خودمم نمی‌خواستم ترک کنم، خودشون مجبورم کردن که برم، چون کنارشون بودن جای من نبود.

هر چیزی تا یه حدی ارزش جنگیدن داره؛ وقتی فهمیدی سهم تو نیست، دیگه نجنگ.

از یه دوسِت دارمِ ساده، برای خودت رویا نساز؛ بالاخره یه روز میفهمی، کلمات محدود به زمانن.

برایش در آخرین یادداشت نوشت: “امیدوارم بدانی تنها دلیل من برای ادامه‌ی این زندگیِ زجرآور، دیدنِ تو بود. اینکه بتوانم دست کم یک‌بار دستانم را سخت و محکم اطراف تنت بپیچم.”

چندتا زخم رو نادیده گرفتی، برای اینکه اونی که دستش چاقو بود رو دوست داشتی؟

«به تو فکر می‌کردم و پرنده‌ای کوچک در دلم پر می‌زد؛ و حالا به تو فکر می‌کنم و پرنده‌ی سفید کوچک با بال‌های خونی، بر زمین می‌افتد.»

اهمیت و علاقه‌ی متقابل دریافت نکردن، نتیجه‌ی بیش از اندازه اهمیت دادنه.