Чтение Ал Имам Аш шейх Аляма Салих аль Фаузан.

272- عَنِ ابْنِ عُمَرَ رضى الله عنهما قَالَ: كَانَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم إِذَا قَامَ لِلصَّلاَةِ رَفَعَ يَدَيْهِ حَتَّى تَكُونَا حَذْوَ مَنْكِبَيْهِ ثُمَّ كَبَّرَ، فَإِذَا أَرَادَ أَنْ يَرْكَعَ فَعَلَ مِثْلَ ذَلِكَ، وَإِذَا رَفَعَ مِنَ الرُّكُوعِ فَعَلَ مِثْلَ ذَلِكَ، وَلاَ يَفْعَلُهُ حِينَ يَرْفَعُ رَأْسَهُ مِنَ السُّجُودِ. (مسلم - 390)

Хадис!
Ъабдуллоҳ ибни Ъумар, разияллоҳу ъанҳума мегӯяд!
Расулуллоҳ, саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам, ҳангоме, ки барой хондани намоз мехест, дастҳояшро то баробари китфҳояш, баланд мекард, ва сипас такбир мегуфт.
Ва ҳамчунин ҳангоме, ки мехост ба рукӯъ равад, ҳамин корро анҷом медод, яъне - дастҳояшро то баробари китфаш мебардошт. Ҳамингуна ҳангоми баланд шудан аз рукӯъ, низ рафъи ядайн, мекард.
Вале ҳангоми бардоштани сар аз Саҷдаҳ чунин намекард.
(Муслим - 390).

МУТАРҶИМ.
Ногуфта намонад, ки дар мас-алай рафъи ядайн, байни имомони муҷтаҳиди мазоҳиб, ва фуқаҳо, ихтилофи назар вуҷуд дорад.
Ва касе, ки рафъи ядайн кард, савоб мегирад, касе, ки накард, низ тибқи далили мазҳабаш ъамал кардааст.
Ва набояд ин мас-алаҳой кӯчак, сабаб шаванд, ки байни мусалмонон тафриқаҳ иҷод шавад.
Мушукили мо бар касоне ҳаст, ки намоз намехонанд, рузаҳ намегиранд, закот намедиҳанд, ҳаҷ намекунанд, ва ғайраҳо.
Аммо масалаҳой фиқҳиро, ки фуқаҳо ихтилофи назар доранд, канор бигзоред, ва ба сабаби рафъи ядайн, ва ё наздик кардани дастҳо бар гӯш, ва ё гузоштани дастҳо бар болой ноф, ва ғайраҳо ки ихтилоф вуҷуд дорад, дар робитаҳ бо ин масоил, иътироз накунед.
Хабар ҳаминаш кофи мебошад, ки гушраси мардум бошад, ва барой анҷом доданаш ва ё анҷом надодани ингуна масалаҳой ихтилофи касе муқассир маҳсуб намешавад.
Ва ин масъалаҳоро сабаби ихтилофи уммат қарор надиҳед.
Баракаллоҳу фикум.

нашро аз рӯкӯъ мебардошт, баъд аз он дар ҳоли рост будан раббана валакал ҳамд мегуфт, баъдазон такбир гуфта ба саҷда мерафт, баъдазон такбир гуфта мехест, боз такбир гуфта саҷда мекард , баъд аз он такбир гуфта сарашро мебардошт, баъд аз он дар ҳамаи намоз интавр мекард то намоз тамом шудан, ва инчунин такбир мегуфт вақто ки аз дуюм саҷда мехест баъди атаҳиёт хондан. (мақсади гап ки аз як ҳолат ба ҳолати дигар гузаштан такбир мегуфт)

( Саҳеҳ Бухорӣ № 789 Саҳеҳ Муслим № 392 ).

: عن أبي هُرَيرةَ رضيَ اللهُ عنه، قال

كان رسولُ اللهِ صلَّى اللهُ عليه وسلَّم إذا قام إلى الصَّلاةِ، يكبِّرُ حين يقومُ، ثم يكبِّرُ حين يركَعُ، ثم يقولُ: سمِعَ اللهُ لِمَن حمِدَه، حين يرفَعُ صُلبَه مِن الرَّكعةِ، ثم يقولُ وهو قائمٌ: ربَّنا لك الحمدُ - قال عبدُ اللهِ: ولك الحمدُ - ثم يُكبِّرُ حين يَهْوِي، ثم يكبِّرُ حين يرفَعُ رأسَه، ثم يكبِّرُ حين يسجُدُ، ثم يكبِّرُ حين يرفَعُ رأسَه، ثم يفعَلُ ذلك في الصَّلاةِ كلِّها حتَّى يقضيَها، ويُكبِّرُ حين يقومُ مِن الثِّنتَيْنِ بعد الجلوسِ

رواه البخاري (789)، ومسلم ( 392 )

- عَنْ مُطَرِّفِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ قَالَ:

صَلَّيْتُ أَنَا وَعِمْرَانُ بْنُ حُصَيْنٍ
خَلْفَ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ. فَكَانَ إذَا سَجَدَ كَبَّرَ , وَإِذَا رَفَعَ
رَأْسَهُ كَبَّرَ , وَإِذَا نَهَضَ مِنْ الرَّكْعَتَيْنِ كَبَّرَ , فَلَمَّا قَضَى
الصَّلاةَ أَخَذَ بِيَدِي عِمْرَانُ بْنُ حُصَيْنٍ , وَقَالَ: قَدْ ذَكَّرَنِي هَذَا
صَلاةَ مُحَمَّدٍ - صلى الله عليه وسلم - أَوْ قَالَ: صَلَّى بِنَا صَلاةَ مُحَمَّدٍ
- صلى الله عليه وسلم -.

Оё Рафъи ядайн ҷоиз аст?

Оё фақат се ҳадис дар боби рафъи ядайн овирд шудааст? Ва ду Саҳоба ривотят кардаанд онҳоро? Ва онҳо оё мансух ҳастанд?

Теъдоди ҳадисҳо ва саҳобаҳое, ки ҳадисҳоӣ рафъи ядайн ба 254 ҳадис мераснд то ҷое, ки мо иттилоъ дорем, онҳоро (46) саҳоба ривоят кардаанд.

Шоҳвалиюллоҳи Деҳлавӣ дар китоби Ҳуҷатуллоҳи-л-Болиға мегуяд: - Китобҳоӣ ҳадис бар чаҳор табақа тақсим мешаванд.

1). Саҳеҳи Имом Бухорӣ, ва саҳеҳи Имом Муслим, ва Муватаи Имом Молик.

2). Тирмизӣ, Насои, Абудовуд, ва муснади Имом Аҳмад қарор доранд...

يَـٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُوٓاْ إِذَا نُودِىَ لِلصَّلَوٰةِ مِن يَوۡمِ ٱلۡجُمُعَةِ فَٱسۡعَوۡاْ إِلَىٰ ذِكۡرِ ٱللَّهِ وَذَرُواْ ٱلۡبَيۡعَ‌ۚ ذَٰلِكُمۡ خَيۡرٌۭ لَّكُمۡ إِن كُنتُمۡ تَعۡلَمُونَ

ЭЙ МӮЪМИНОН, ЧУН ДАР РӮЗИ ҶУМЪА АЗОН БАРОИ НАМОЗ ДОДА ШАВАД, ПАС, БА СӮИ ЁД КАРДАНИ ХУДО САЪЙ КУНЕД ВА ХАРИДУ ФУРӮШРО БИГУЗОРЕД; АГАР МЕДОНЕД, ИН БАРОИ ШУМО БЕҲТАР АСТ. (62:9)
©Sheikh_Yasser_Hafizahulloh.

Да помилует его Аллах субхонаху ва таьала,

Шейх Умар аль-Ид брал знания у шейха ибн База на протяжении 40 лет - со слов его ученика. Столько же обучался и у шейха ибн Джибрина.
غفر الله له و لمشايخه و أسكنهم فسيح جناته

Тафсир - Румиён 30:12

وَيَوۡمَ تَقُومُ ٱلسَّاعَةُ يُبۡلِسُ ٱلۡمُجۡرِمُونَ

ВА РӮЗЕ, КИ ҚИЁМАТ БАРПО ШАВАД, ГУНОҲКОРОН [НОУМЕД ШУДА] ХОМӮШ МОНАНД.

Ва рӯзе, ки Қиёмат барпо шавад, гунаҳгорон мулзамшуда хомӯш (маъюсу дормонда) шаванд. Рӯзе, ки Қиёмат барпо мешавад ва ҳама барои ҳисобу китоби худ ба маҳшаргоҳ (майдони ҷамъшавӣ) ҳозир мешаванд. Касоне, ки дар дунё мушрик ва кофир буданд, чун азоби Худовандро мушоҳида мекунанд, пеш аз он ки маҳкум шаванд, аз рӯйи ғаму андӯҳ ҳайрон шуда, аз наҷот ёфтани худ ноумеду сархам мешаванд. Шайтонро аз ин рӯ Иблис мегӯянд, ки ӯ аз раҳмати Худованд ноумеду маъюс аст. Хулоса, аҳли куфр дар он рӯз аз раҳмати Парвардигор ва аз наҷоти худ маъюсанд. Зеро онҳо ҳамроҳи худ ба ин маҳшаргоҳ на имон овардаанд, на амали солеҳ ва на имкони бозгашт ба дунё доранд, то ин ки имон оранд ва амалҳои солеҳ кунанд. Валлоҳу аълам.

( Ар-Рум  : оят 12 )