منّت خدای را که شبِ دیرپای غم
افتاد با دَم سحر، این نیز بگذرد...

تن اگر بیمار شد بر سر میاریدم طبیب
ای عزیزان کار تن سهل است فکر دل کنید

شیفته ی آدمایی‌ام که میشه راحت کنارشون غمبرَک بزنی. نه تلاش مذبوحانه می‌کنن تا از غمِ واجب درت بیارت، نه اونقدر بهت بی‌توجهن که فکر کنی داری وقتشونو می‌گیری با حضورت.
ساعت‌ها می‌شینن کنارت و یه کلمه هم توضیح نمیخوان. خودشونم چیزی نمی‌گن.

سکوت. هم‌نشینی. غمبرک. خیره شدن به یه گوشه و در نهایت حس خوش‌بویِ امنیت.

نمیدانم چه میخواهم بگویم
غمی در استخوانم میگدازد...

میگه وقتی رفتنی شدی
سرت رو در زیر
قلبت رو در دست بگیر
و بدون اینکه برگردی بگو خدانگهدار.

شعریم و نمیخوانیم، شوقیم و نمیخواهیم
چشمیم و نمیبینیم، سبزیم ولی زردیم

سخت ترین جنگ زندگی جنگ خودت با خودته و این تنها جنگیه که اگه توش برنده نشی کل زندگی رو باختی…

سخت ترین جنگ زندگی
جنگ خودت با خودته
و این تنها جنگیه که اگه توش برنده نشی کل زندگی رو باختی…

Or
Me vs Me

میگه که
آخر بدمد صبح امید از شب من... ?