به طرز بانمکی قابل‌پیش‌بینی هستی

به طرز بانمکی قابل‌پیش‌بینی هستی

اندیشه‌ای را دوست دارم که رگه‌ای از گوشت و خون در خود داشته باشد و ایده‌‌های برخاسته از کشمکشِ جنسی یا افسردگی را، به انتزاعِ توخالی ترجیح می‌دهم. آیا مردم هنوز درنیافته‌اند که زمانِ بازی‌های سطحئ اندیشمندانه به سر آمده، اینکه مشقت، بی‌تردید از قیاس مهم‌تر است، فریادی از سرِ ناامیدی روشنگرانه‌تر از هوشمندانه‌ترین تفکرات است و اشک ها همواره ریشه‌هایی عمیق‌تر از لبخندها دارند؟ چرا نمی‌خواهیم ارزش منحصربه‌فرد حقایق زنده را بپذیریم؟ حقایقی که در ما زاده شده و واقعیتی را آشکار می‌کند که ویژه‌ی خود ماست. چرا نمی‌خواهیم بپذیریم که می‌توان به تأملات پرشوری درباره مرگ، خطرناک ترین موضوع موجود، پرداخت؟

—بر قله های ناامیدی
«امیل سیوران»

این پیام رو داخل چنلتون قرار بدید تا به شما یک شعر تقدیم کنم.
صبور باشید و محتوا داشته باشید.

من آخر یک بند مافیایی می‌زنم و همه‌ی اعضاش رو مجبور می‌کنم من رو Father صدا کنن.

صداقت فقط ۷۳۸۴۷۷۳۷۴ تا پیوئ سین نخورده و لست‌سین باز