وقتی تو شعر می‌گن ای صنم، نگار، نگارا، بیشتر خوشم می‌آد. مثلاً حافظ می‌گه:
«صنما با غمِ عشقِ تو چه تدبیر کنم؟

تا به کی در غمِ تو نالهٔ شبگیر کنم؟»
یا سعدی مثلاً می‌گه:
«ما همه چشمیم و تو نور ای صنم

چشم بد از روی تو دور ای صنم»
مولانا می‌گه:
«صنما چگونه گویم که تو نور جان مایی

که چه طاقت است جان را چو تو نور خود نمایی»
بازم مولوی می‌گه که:
«نگارا مردگان از جان چه دانند

کلاغان قدر تابستان چه دانند»
عراقی هم همین‌طور:
«نگارا، وقت آن آمد که یکدم ز آن من باشی

دلم بی‌تو به جان آمد، بیا، تا جان من باشی» عراقی در ادامه‌ی شعر خیلی چیزهای دیگه هم می‌گه. زیاد هم می‌گه نگار کلاً. مثلاً تو این یکی:
«نگارا، از وصال خود مرا تا کی جدا داری؟

چو شادم می‌توانی داشت، غمگینم چرا داری؟»
راست می‌گه دیگه! چو شادش می‌توانی داشت، غمگینش چرا داری؟ چه دلداری که هر لحظه دلش از غم به جان آری؟ چه غم‌خواری که هر ساعت تنش را در بلا داری؟ بابا نگارا چه وضعشه واقعاً؟ اصلا دیگه ادامه نمی‌دیم.

اگر خوندن یک مطلبی براتون مهمه، به‌جای ذخیره کردن و هیچوقت نخوندن، یه دو دقیقه وقت بذارید و همون لحظه بخونید. اینکه یک مطلب طولانی مفید بخونید خیلی بهتر از اینه همش در حال اسکرول کردن باشید و ده تا مطلب کوتاه و بی‌اهمیت رو بخونید.

مهم اینه که با چه آدم‌هایی باشید.

شب بخیر.

What a lonely night

من، هر صبح که بیدار می‌شم و یادم می‌آد که هنوز انتخاب رشته نکردم:

ننه بابام می‌گن دانشگاه گرگان رو بزن که نزدیک خودمون باشی، با یه گاز بتونیم بیایم پیشت.

فکر کنم این عزیزان شوخی دارن با بنده!
من دوازده سال درس خوندم که بالاخره بتونم از زیر یوغ شما خارج بشم و دو قرون آزادی به‌دست بیارم. مگه دیوونه شدم که باز بیام دو‌ خیابون اونورتر درس بخونم؟!
عجب حرفایی!

داشتنِ کتاب‌های بسیار به مثابه داشتنِ گُستره‌هایی وسیع از اطلاعات و دیدها، همواره غالب کنندهٔ احساسِ رعب و آمرزشی از ترسِ نرسیدن و رستگاریِ همراه داشتن.
کلیدها همراه، درب‌ها بسته.

تمنا برای هرنوع عمل، صرفاً برای دوری از بی‌عملی؛ فرار از تکرارِ ناگریزِ خود با گذرِ زمان.
نگاه کردن، فقط برای کشفِ چنین مدخلی.

انتخاب رشته داره روحم رو می‌مکه.