Xayr.

Yaxshi odamlar doim yutqazadi

Nega yaxshi odamlar doim yutqazadi, bilasizmi?

Chunki ular hech qachon o‘zining eng yomon tomonini ko‘rsatishga jur’at etmaydi. Insonning chinakam kuchi uning ichida yashirin, qiziq joyi shunda: sen doim o‘zingni boshqalarga yoqish uchun o‘zgartirasan, ammo oxir-oqibat, o‘zingni ham, boshqalarni ham aldab o‘tasan. Bir kuni shunday hislar keladiki, o‘zingni gul kabi ko‘rsatib yurganing bilan, ichingdagi tikanlar yirtib chiqadi.

Qiziq, jamiyat seni "yaxshi inson" sifatida ko‘rishni istaydi, lekin sening haqiqatlaring, ichingdagi qo‘rquvlar, lanati hislaring ular uchun qabul qilinmas bir haqiqatdir. Lekin kulgili tomoni shunda: qanchalik yashirsang, ular shunchalik kuchli chiqib keladi. Xuddi bo‘g‘ilgan chinqiriq kabi. Bu hislar seni ham qamrab oladi, dunyoni ham.

Shunday ekan, o‘zing bo‘la olsang, dunyo seni lanatlaydi, ammo hech bo‘lmasa, sen haqiqiy o‘zingni his qilasan. Va, bilasanmi, bu o‘ta yoqimli his !

Sen xayolingda o‘zingdan o‘tqazayotgan janglar

Hech o‘ylab ko‘rganmisan, nega ba’zan ichingda o‘zing bilan jang qilasan? Atrofdagi odamlar seni ko‘rib, kulayotganingni ko‘radi, lekin ular sening xayolingda nimalar sodir bo‘layotganini tasavvur ham qilolmaydi. Yolg‘izlik, alam, sevgi aralashgan o‘sha lanati hislar — xuddi jang maydonidek. Sen esa har kecha o‘sha jangda yengilgan holda uxlayapsan.
Jamiyat bizdan doim kuchli bo‘lishni kutadi, lekin hech kim ichimizdagi zaifliklarni ko‘rishni xohlamaydi. Lekin haqiqat shundaki, ba’zan eng kuchli hislar — bu biz yashirib kelayotgan zaifliklarimizdir. Bu hislar seni xoldan toydiradi , lekin aynan ular seni haqiqiy insonga aylantiradi.
O‘z hislaringdan qochishga harakat qilish kulgili, xuddi to‘lqinlarga qarshi suzishga o‘xshaydi. Baribir oxir-oqibat, sen ularning quchog‘ida qolasan. Yaxshisi, quchoqlab, o‘sha lanati hislardan zavq ol. Balki, bu seni hech kim tushunmaydigan, ammo o‘zingni topadigan bir joyga olib borar.

Tunda ko‘zlaringni yumib, to‘shakda uxlay olmay yotganingda, miyangdagi minglab fikrlar ichida eng qiziq savollar yuzaga chiqadi. Nega biz doimo nimadir izlayapmiz? Hozir nima izlayapsan? Baxtmi, muhabbatmi yoki oddiygina tinchlikmi? Buni o‘zingdan so‘rab ko‘rganmisan?

Hayot bir yo‘l, biz esa yo‘lovchi. Lekin yo‘lning oxiri qayerga olib borishini bilmaymiz. Ba'zida bu yo‘lda yuguramiz, ba'zida esa sekin yuramiz. Ammo o‘sha manzil qanday ahamiyatga ega? Axir, aslida hech kim manzilga erisholmaydi-ku. Yangi cho‘qqilar paydo bo‘ladi, orzular o‘zgaradi, istaklar yangilanadi.
O‘ylab ko‘r, nega bu yerda ekanliging haqida o‘zingga savol berasan, lekin javobini hech qachon to‘liq topolmaysan. Balki javob yo‘qdir, yoki u har bir nafasda yashiringandir. Balki, javob seni kutayotgan emas, balki sen javobga yo‘lovchi bo‘lgandirsan.

Shunday kechalar, xuddi hozirgidek, inson o‘zining eng haqiqiy mohiyatini his qila oladi. Bu holat yoqimsiz bo‘lishi mumkin, lekin aynan shu daqiqalarda, biz o‘zimizga eng yaqinmiz.

Shu o‘ylar seni qo‘rqitishi mumkin, lekin qo‘rqish kerak emas. Chunki bu qo‘rquv emas, balki hayotning o‘zi seni uyg‘otishga urinayotganidir.

Shaxmatda o‘yin tugagandan keyin shoh ham, piyoda ham bir qutiga solinadi.