«باید خاک خود را پاسداری کنیم. باید شاه‌مان را خشنود کنیم. باید افتخار این سرزمین باشیم. هرکس یک دلیل برای رهسپار شدن‌مان به دهان گشنه‌ی جنگ در سینی گذاشته. هیچکدام در ما نشود. ما به جنگ می‌رویم نه برای خشنودی پادشاهی که در طلا می‌خوابد، نه برای خاکی که ما…

ممنون.

حس ششم عزیز، گاهی چیل کن.

آذر، شعله‌ی ماست. و ما نیلگون می‌سوزیم. _words of our house The dezh of the seven

آذر، شعله‌ی ماست.
و ما نیلگون می‌سوزیم.

_words of our house
The dezh of the seven

آذر هنوز تموم نشده. آخر مرکوری رتروگرید میبینمت.🔪🔪🔪🔪🔪 (باید زنده بمونی.)

ترسِ در دام غرور خفتن.

سترگ و خشم‌ناک و ستیزه‌جو و زورمندم. با هیکلی بزرگ‌تر از انسان‌ها، هیولا بودنم را از نو، از نو، از نو می‌بینم و می‌دانم.

تاریک و آکنده و غلیظ و آویزم. به تعداد بیشتری از منفرد بودن در یک بدن وجود دارم و از شدت هشیاری حیران و سرگردانم.
می‌نویسم اما من ننوشته‌م. رویا می‌بینم اما رویای کس دیگری را. انگار که هستم، که حامل چند حکایت، چند روایت، چند اسطوره، چند شخصیت باشم. انگار هستم که جوهر درستی برای قلم باشم.

بلند و چندضلعی، کهن و از برم. مرا کودکی طلسمی برا مراقبت نهاده و حالا دستانم جز برای نگاهداری، دستان خودم را نمی‌گیرند.

خالصم، جیوه‌اندود، دیوانه‌ام، زیادی مجنون.
زمان را اشتباهی زیادی بلعیده‌ام و حالا توهم گذشته شدن، گذشته بودن در حال جلو رفتن در خط زمانم است.

«مرا دیوانه خواهند نامید. و حتی اگر تو را به جنون ببازم، برایم باقی خواهی ماند.»

عااااااااح