سلام ای درخت‌های خفته‌ی عزیز
که شاخه‌هایتان مملو از تهی است
و تنِتان خشک و سرد، و به ظاهر مرده است.
نگرانش نباشید؛
به زودی بهار خواهد آمد و این روز هارا به خاطره تبدیل خواهد کرد.
درخت های عزیز،
من امروز فهمیدم که یک روز سرد و بدون درخت‌های سبز هم می‌تواند زیبا باشد.
مثل امروز،
که سرد بود،
ولی آفتاب پیراهنش را هر چند بی رمق، دورمان پهن کرده بود.
و اطرافم را انسان های زیبایی فرا گرفته بودند.
گرمای آنها بود که سردی را از خاطرم می‌شِست.
امروز دوباره یادم آمد علی رغم اینکه روز‌های آفتابی را دوست دارم و درخت‌های سبز از نظرم باشکوهند، من در یک شب پر از برف به دنیا پاگذاشتم؛

"23:23"
"یلداتون‌مبارک"

شاید هم دوست داشتن در تکه کاغذ خاک گرفته‌ای خلاصه شود، که گوشه‌ی اتاق افتاده.
تکه کاغذی که تا روی زمین پرواز کرده و گویی سال‌هاست که همانجا مانده.
در گوشه‌ی آن متنی نوشته که قطره‌های اشک آن را ناخوانا کرده.
انگار که آدمی، روزی، جایی، مدادش را دست گرفته و برای کسی که زندگی‌اش در او خلاصه شده است، چیزی نوشته. سپس رهایش کرده تا همانجا خاک بخورد.

ماها: کابوس‌ها
شب اولی که دیدمشان به نظر کوتاه و رفتنی می‌آمدند؛
به گمانم می‌آمد که زود تمام می‌شوند.
نمی‌دانستم چندی بعد، حتی پس از لحظه‌ای بستن چشم نیز، باز خواهند آمد.
بعد هراسان شدم، از بستن چشم هایم هراسان شدم.

فرهاد: پس دلیل این چشم های تهی و گود‌رفته‌ات، کابوس‌هایند؟

ماها: شاید، شاید هم دلیلش آدمی باشد که مرا در این تاریکی تنها رها کرد؛

23:23

گاهی اوقات همه چیزو جوری کنار هم می‌چینه که می‌تونه یه آدم خوشبختو بدبخت کنه و بندازه گوشه رینگ
ولی من نه
میدونی فرق من و تو چیه؟
من هیچوقت از خودم دست نمی‌کشم
مغرور نیستم ولی خودم رو می‌پرستم
هم تو و هم‌ من میدونیم این کسی که هستیم تا ابد میمونیم، حتی اگه دوباره به دنیا بیایم این بخشی از ما بوده و هست
تو هیچوقت نمی‌تونی از خودت فرار کنی
این یه واقعیته
پس احمق!
یا خودتو قبول کن یا بمیر!

• بخشی از نمایشنامه: من چه‌کسی هستم؟

Today>

او، نمی‌دید و این دنیای دیدن بود که برایش بیگانه بود؛