@RegaPlus

ولی دردوبلای هوش مصنوعی بخوره توی سر هم‌گروهی‌های فلان‌فلان‌شده‌ی دانشگاهم! (دقت کنین، نه همه‌ی هم‌گروهیام، صرفا اونایی‌شون که فلان‌فلان‌شده بودن🚶🏻‍♀)

امروز از شدت عطسه سوراخ‌های دماغم پنج درجه گشاد شدن.

هرچی بیش‌تر آرکین می‌بینم بیش‌تر به جینکس علاقه‌مند می‌شم.✨

امروز راننده‌ی اسنپی گردنم گرفت بسیار مهربون و بامرام. انقدر که وقتی بهش گفتم مبدا رو اشتباه زدم گفت اشکال نداره و ازم پرسید باید کجا بیاد، و ۱۵ دقیقه‌ی تمام داشت از این و اون آدرس می‌پرسید تا بیاد و پیدام کنه! در حالی که واقعا مسیر بد و اذیت‌کننده بود و می‌تونست راحت قبول نکنه. واقعاً که نیم‌چه زیبایی الانِ دنیا مدیون اینطور آدماست. آرزوی بهترین‌ها براش!🧡

پس از مدت‌ها، اولین‌باره که این ساعت از شب هوشیارم و مجبور هم نیستم که بخوابم. زیر پتوم‌ام، دارم آرکین می‌بینم و گاها واسه آینده خیال‌پردازی می‌کنم. و مهم‌تر از همه، خونه تاریک و ساکته. چقدر خوشبختم من!

وقتی سرم شلوغه فاطمه‌ی شادتری‌ام. عجیب.

هیچی* به اندازه امنیت مالی نمیتونه منو آروم کنه و از اضطرابم کم کنه. قبلا انگار راحت‌تر بود، با صد هزار تومن تو کارتم، ۱۵ روز آخر ماهو میگذروندم. الان نه. الان دیگه بگوزی باید ۵۰۰ تومن پیاده شی و من این روزا انگار یه آش خوردم، با نخود و لوبیای نپخته. بدجور نفخ کردم:)

• هیچی به جز سلامتی. سلامتی‌. سلامتی.

واقعیت اینه که آدمی از دل‌شکستگی نمی‌میره، و این هم‌زمان غم‌انگیزترین و امیدبخش‌ترین حقیقت هستیه. این که تو فکر می‌کنی بسه، و مغزت معتقده که نه. مغزت معتقده که بخواب، بیدار شی همه‌چی بهتر می‌شه. بدنت معتقده که نه هنوز. تو فکر می‌کنی درد اون‌قدری زیاد هست که وقتش باشه همه‌چی رو خاموش کنی و بری سراغ زندگی بعدی‌ت، و بدنت معتقده که نه هنوز. ما هنوز می‌تونیم دووم بیاریم. تو هنوز می‌تونی دووم بیاری.
قلبِ شکسته آدم رو نمی‌کشه، و این یه معنی بیشتر نداره:
Your brain is not done fighting.
‌

مثلا هرروز از خودت بپرسی: «یعنی من انقدر دوست‌نداشتنی و نخواستنی‌ام؟»