گویی جهان من خالی‌ست. تنها و تنها و تنها.

گویی جهان من خالی‌ست. تنها و تنها و تنها.

اگر امروز رو بتونم عصبانیتم رو کنترل کنم، واقعا کار بزرگی کردم

در آخر پسر پرسید -پس ارزو هایم چه؟!-
پدر پاسخ داد -تازه علفی هستند با عنوان علت حرکت تو و ماهیتی دست نیافتنی.-

به همه چیز و همه‌کس مظنونم. حتی از سایه خودم رم می‌کنم. راستی وقاحت و مادر‌قحبگی در این ملک تا کجا می‌رود! چه سرزمین لعنتی پست گندیده‌ایی و چه موجودات پست جهنمی بدجنسی دارد! حس میکنم که تمام زندگیم را توپ بازی در دست جنده‌ها و مادرقحبه‌ها بوده‌ام. دیگر نه‌تنها هیچگونه حس همدردی برای این موجودات ندارم بلکه حس میکنم که با آنها کوچترین سنخیت و جنسیت هم نمیتوانم داشته باشم.

نامه به شهید نورایی
صادق هدایت

در گوشم زمزمه کرد: به این دنیا خوش امدی قراره زندگی خوب و راحتی داشته باشی.
و من در حالی که در خون شکم پاره شده ی مادر روسپی ام غلط میخوردم و از شدت درد استخوان هایم زجه میزدم اولین نفس های نه چندان پاک اتاق زیرزمین خانه‌یمان را به داخل ریه هایم کشیدم یک احمق مرا زاده بود و یک احمق تر ناف مرا برید و جهان به من میخندید اما نه از سر لطف...

-نامه های خودکشی به جهان