سلام دوباره بچه‌ها جون، من از فضیلت اجازه گرفتم که اینجا یه پیامی براتون بنویسم. * من امسال کنکور دادم و این حرف ها رو کسی بهتون می‌گه که اوایل به خودش خیلی زیاد سخت گرفت و برای تمام ۲۵ صدم های امتحاناتش و درصد های آزمون‌هاش نگران بود * سخت نگیرید. می‌دونم…

سلام دوباره بچه‌ها جون، من از فضیلت اجازه گرفتم که اینجا یه پیامی براتون بنویسم.

• من امسال کنکور دادم و این حرف ها رو کسی بهتون می‌گه که اوایل به خودش خیلی زیاد سخت گرفت و برای تمام ۲۵ صدم های امتحاناتش و درصد های آزمون‌هاش نگران بود *

سخت نگیرید. می‌دونم خیلی کلیشه‌ایه، ولی باورم کنید که کنکور یه غول خیلی بزرگ نیست. من هم سال کنکورم زیاد می‌شنیدم که می‌گفتن بزرگش نکن! اما خیلی گذری ازشون رد می‌شدم. در واقع تا تجربه‌تون به پایان نرسه متوجهش نمی‌شید، اما فقط همینکه خیلی خودتون رو تحت فشار نذارید کافیه! این‌شکلیه که شب قبل کنکور با خودتون می‌گید همین بود؟ چیزی که این‌همه نگرانش بودم داره تموم می‌شه؟ :]
سعی کنید آرامش خودتون رو حفظ کنید و با یه شخصی چه دوست چه خانواده چه مشاور راجع به نگرانی‌های عمیقتون صحبت کنید. من به شخصه برای حفظ سلامت روانم هر شب برای خودم چند خطی می‌نوشتم، حتی اگر از اون روزم بهترین استفاده رو نمی‌کردم، آخر شب به خودم می‌گفتم خسته نباشی، بهت افتخار می‌کنم، تو امروز هم از پسش براومدی. با یه برنامه‌ریزی درست و استمرار می‌تونید به خواسته‌تون برسید. فضیلت به من می‌گفت ’’ طوری تلاش کن که چند ماه بعد از کنکورت حسرت کارهای نکرده‌ت رو نخوری ’’ ‌. به خودتون توی یک سال کنکور عشق زیادی بدید. سعی کنید دوستی‌هایی که حال روانتون رو پریش می‌کنه حداقل توی این‌سال کنار بذارید.
مهم ترین خواسته‌م از شما؟ خواهشاً خودتون رو با بقیه مقایسه نکنید. این خاصیت ذهنه که بخواد مقایسه کنه تا بهترین روش برای بقا رو پیدا کنه، اما بقای شما در خطر نیست. به نقل از یه کتابی بزرگ ترین ظلم در حق خود مقایسه کردنه! می‌دونید که؟ حتی شرایط دو قلو ها هم با هم یکسان نیست، چه برسه به شخص دیگه‌ای! فقط سعی کنید از اشتباهات خودتون درس بگیرید.
در نهایت، گاهی وقتا که از درس خوندن خسته‌اید حتماً به خودتون استراحت بدید. خودتون رو یه قهوه مهمون کنید. اگر گریه دارید گریه کنید :)) بعدش یه ورژن پررو تر از شما به وجود میاد! تلاشتون رو بکنید و بدونید که قرار نیست بی‌نتیجه بمونه.. حتی اگر دقیقاً به خواسته‌ی توی ذهنتون نرسید! امیدوارم تک تکتون که اینجایید و مثل حلمای سال قبلِ همین موقع ها نگرانید آروم بشید. برای تک تکتون مسیر آروم و خوبی رو آرزو می‌کنم، می‌دونم که خوب از پسش برمیاید، موفق باشید 🩷🌱

سلام :)) ✨ من عاشق این ویسم و سال قبل تو دوران کنکورم خیلی بهش گوش می‌دادم :’’ حیفه که گوش‌هاتون صدای نازش رو نشنوه، پس بیاید با هم بهش گوش بدیم ~

_می‌خوام دنبال حرف دلم برم. ولی شاید بیش از حد وقتمون رو صرف این کردیم که با "فرضیه" از این موضوع سر دربیاریم.
+تو یه دانشمندی، برند.
_پس به حرفم گوش کن، وقتی که میگم عشق چیزی نیست که ما اختراع کرده باشیم. عشق مشهود و قدرتمنده؛ حتما معنایی داره.
+آره، عشق معنا داره. فواید اجتماعی، پیوند اجتماعی، تربیت فرزند…
_ما مُرده‌هامون رو دوست داریم. فایده‌ی اجتماعی اون چیه؟
+هیچی.
_پس شاید معنای بیشتری داشته باشه، چیزی که ما هنوز نمی‌تونیم درک کنیم. شاید یه جور دلیل باشه، یه جور محصول از ابعاد بالاتر که ما نمی‌تونیم به طور محسوس درکش کنیم. من در طول کهکشان شیفته‌ی کسی هستم که ده ساله ندیدمش و می‌دونم که احتمالا مُرده. عشق تنها چیزیه که می‌تونیم حسش کنیم و فراتر از ابعاد زمان و فضا جریان داره. شاید باید بهش اعتماد کنیم، حتی اگه هنوز اون رو درک نمی‌کنیم.

#??????????? ⁝ #????????????

«با وجود طوفان و پیامد‌های عظیمش تحمل می‌کنی و با سرعت ثابت به جلو و رو به مقصد پیش میری. یه کم قبل‌تر تو اونجا بودی… تو از من بهتری. تو از وقتی‌ که به دنیا اومدی باور‌نکردنی بودی. مسیر ممکنه سخت و تنها به‌نظر برسه، بدون هیچ مکانی برای استراحت، ولی تو بدون تسلیم شدن به جلو رفتن ادامه میدی.»

— جئون جونگ‌کوک

_شماره ی ۱۴۰۲؛ به باجه ی ۱.

همه چیز از یک سقوط شروع شد. تو سقوط کردی میون دامن زندگی من و من فرود اومدم به تعظیم ذات زیبای تو. تو و گفته‌هات شروع شدین و من تا ته قصه رو رفتم. تو و پندار از جنس خونه‌ت که آکنده از تجربه، قدرت، درک و لطافتین، امانِ منین و من؟ مثلِ غم، خونه‌زاد. و صدای زلالت و اون لحن شیوا، که می‌خوام تا روزِ ابد قصه‌ت رو ازش بشنوم، وقتی که با موسیقیِ قلب و ذهنت آمیخته می‌شن و تن میدن به کلمات. تکیه کردن به بلندای احترامی که برای وجودِ تو قائلم موهبته. تو خوشایندی برام هیونگ. تو پادزهری، نوشدارویی، آغوشِ چشم‌های سال‌های مدید به گریه ننشسته‌ای، تو سایه‌ای توی یه ظهر آفتابی مرداد، تو آب خنک بعد خستگیِ راهی، چای گرم بعد از یه روز شلوغی. از همون نقطه‌ که منو مسخ خودت کردی، فهمیدم تو سوختِ منی که به من و روحم قوت می‌بخشی. همون که منو مجاب می‌کنه واژه‌ی «تسلیم» رو به بازنشستگی محکوم بدونم. که هر چقدر بیشتر می‌شنومت، می‌خونمت و می‌بینمت، حس می‌کنم برای مفهوم عمیقی که تو هستی باید سوادم رو بیشتر کنم. تو و اون شونه‌های زخم خورده،‌ که بوسه‌گاه قلبمن، سنگرین برای من و ما و برادر‌هات. دورادور و با دلِ تنگ، به تو فکر می‌کنم، به تو تکیه می‌کنم؛ به تویی که نزدیکمی، متانویا هیونگ. بسترت سرده اما باطناً، گرمابخشی. من، با روحم دوست دارمت و تو… از روحم برخورداری. خواستم بگم چقدر دوستت دارم و کجای زندگیم ایستادی اما دیدم نه! برای تو کلمات من همیشه گم‌ان. من هر روز جشن می‌گیرمت و به خودم تبریک می‌گمت. تولدِ تو بهاره و عیدِ من از تو شروع می‌شه. عیدمون مبارک، جون پناهِ من.

من رو "امید" صدا می‌زنن. می‌دونی چرا من امیدم؟ تاریخِ پاندورا؛ اون ذاتِ منه. اعتقادهای خوب از طرف خدایانِ عالی به انسان داده شده. باریکه‌ی نوری که پاندورا داخلِ جعبه باقی گذاشت، تبدیل شد به یه پسرِ معصوم و جوون. تا آخرش، قابِ امیدِ بنگتن موند. این بود که این اسم بهش داده شد. از طریقِ جشنِ سرنوشت بهش هدیه داده شد. این اسمِ منه؛ همراه با معنی‌ای که بعدش از طریق افسانه عمیق‌تر شد. نورِ یه شخص، لبخندِ یه شخص، امیدِ یه شخص. فعالیت‌های من زندگیِ یه شخصه. ما به امید نیاز داریم… چه کم باشه یا زیاد. ―جانگ‌هوسوک

هرچیزی که زئوس داخل جعبه نگه داشته بود، از حبس رها شد. هرچیز شرور و ناپاکی، حالا در سراسر جهان رها شده بودن. پاندورا که نتونست کاری که کرده بود رو به حالت قبلیش برگردونه،
در ناامیدی فرو رفت. زمانی که ناراحت بود و داشت گریه میکرد، صدای لرزش ضعیفی رو از جعبه شنید. یه بار دیگه درپوش جعبه رو برداشت. چیزی کوچک و درخشان، که زیباترین موجودی بود که تاحالا به چشم دیده بود، به بیرون از جعبه بال زد. هنگام رقصیدن اطراف پاندورا، بال‌های ظریف خودش رو تکون داد و به آرومی به شونه‌ پاندورا زد. پاندورا بلافاصله حس کرد که غم و اندوهش از بین رفت، و قلبش از گرما پر شد و درخشید. این امید بود که در درونی‌ترین گوشه‌ی جعبه نگهداری می‌شد. پشت هوای مسموم‌کننده‌ی تاریکی، محو و پنهان شده بود. و اثرات بدشون رو بر روی مردم کم می‌کرد. و به مردم این امید رو داد که در کنار درد و کشمکش‌ها، به زندگیشون ادامه بدن.