گاهی رو به رو میشم، با همه، با همه چیز. با جرئت وایمیستم و تو صورت وحشتناک‌ترین چهره‌های زندگیم تف می‌اندازم. بعد یک جون به جون هام اضافه میشه. ادامه میدم و هیچوقت واینمیستم. بقیه رو بلند میکنم. اسمشونو فریاد میزنم که ادامه بدن. عربده میکشم و میگم ' من و نگاه کن، من چطور سر پا موندم هیچ حالیت هست؟ سر پا شو گازشو بگیر و برو' و از کنار کسایی که زمین گیر شدن و بلند نمین برای همیشه میگذرم.
اما گاهی به جای رو به رو شدن فرار میکنم، جرئتم‌و از دست میدم و مثل ترسو ها قایم میشم و دیگه جونی نمی‌مونه که یکی هم‌بخواد بهش اضافه بشه. وایمیستم. میشینم. گریه میکنم و اجازه میدم غم دستامو بگیره تو دستش. دست کسایی که راه میرن و میخوان من و بلند کنن و پس میزنم و در عوض غم رو بغل میکنم. فریاد میزنم که ' دیگه نمیتونم، خسته شدم، من خسته شدم' .
و همه‌ی اینها در نهایت منم. اونی که راه میره منم، اونی که میدوه منم، اونی که زمین‌گیر شده منم، اونی که بلند میشه منم، اونی که میخنده میکنم، اونی که گریه میکنه منم، اونی که امید داره منم، اونی که ناامیده منم.
و من مجبور نیستم ثابت باشم، میتونم همه‌ی اینها باشم و باز هم خودم باشم.

S2EP47

شبایی که کل کل میکردم تا بین تو بخوابم یا شیدا رو یادمه، وقتایی که با موهای خیس با هم روی تخت یه نفره میخوابیدیم تا ناهار آماده شه رو یادمه، سی‌دی کورالین و که اولین بار تو کامپیوتر کوچولوعه که همیشه با خاموشش بازی میکردم، برام‌گذاشتی و یادمه، وقتایی که موهای…

در حد Wow عجب چیزی بود دیدم نیست اما ارزش یه بار دیدن داره.

وقتی تو پروسه‌ی فشار روانی یا ناراحتی هستم به خودم اجازه نمیدم گریه کنم، چون احساس میکنم این به منزله‌ی قبول کردن شکست و ضعیف بودنه، تا وقتی که توی اون موضوع برنده نشم یا کلا ازش نگذرم و قبولش نکنم واکنش احساسی‌‌ای که دارم رو بروز نمیدم. وقتی به خودم ثابت کردم که از پسش بر اومدم و همه چی حله، فرو می‌پاشم، فاصله میگیرم. گریه میکنم، زیاد میخوابم، بدون عذاب وجدان وقت تلف میکنم، تا دوباره بتونم اونی بشم که میتونه یه سد منطقی و دفاعی دربرابر فشار های بعدی بسازه تا هروقت به احساساتش اجازه داد فرو بریزه.

"کینتسوگی: Kintsugi"
یک فلسفه‌ی قدیمی ژاپنیه. بر اساس این فلسفه شکستن یک باخت نیست؛ به معنای دوباره به وجود آمدنه.
در زندگی انسان ممکنه زمان‌هایی پیش بیاد که به نظر برسه غیرقابل تعمیره و تاثیرات عمیقی به جا بزاره. ولی از پس این اتفاقات بر اومدن و جاهای شکستگی رو قوی‌تر و بهتر ترمیم کردن بخشی از زندگیه. این هنر به جای اینکه جاهای شکستگی اشیاء رو نادیده بگیره بیشتر اونارو به چشم‌ میاره و اونو بخشی از تاریخ خودش میکنه. مجادله‌ی علیه هم گسیختن و فلسفه‌ی از بین نرفتن ادامه دادن از جایی که شکسته‌ست. اذیت شدن رو نمیشه رد یا پنهون کرد و هیچ‌یک از عنصر های زندگی، نقص نیست. اتفاقایی که افتاد حتی اگر باعث ناامیدی هم شده باشه باز هم با ارزشه.

Sen olduğun sürece mutlu olmak için yeni bir bahaneye gerek kalmıyor.