از این آشفته بازار، خسته و بیزارم.

به هر دوره‌ای از زندگیم نگاه می‌کنم منتظر بودم یک بحرانی رد شه. یک اتفاقی بیفته. یک اتفاقی نیفته. یک مشکلی حل شه. یک خطری رد شه. یک باری برداشته بشه. من دائم منتظر بودم زندگی کنم. شبیه وقت هایی که رو پله های سرسره منتظر بودیم نفرات جلویی برن تا نوبتمون بشه. دائم تاب بازی بچه هارو تماشا کردم و هنوز هم نوبتم نشده.

نمی‌دونم چون شاید موها خاطرات رو‌ نگه‌می‌داشتن دیگه دوستشون نداشتم و این موهای الانم رو تا عمر دارم کوتاه نمی‌کنم.

بالاخره که‌ یه جایی باید تنها ور دل احساساتت بشینی.اون موقع می‌بینمت.

داستان اینه که از تیر نمی‌ترسه کسی که خمپاره دیده.

شیفت شب‌هامو خیلی دوست دارم. شلوغیه،خستم،ولی خنده‌های اخر شب‌هامون با بچها هست.حتی اگر کل روزمون سرکار باشیم و نگران باشیم یا حالمون بد باشه،بازم این از همون لحظه و تجربه‌هایی توی زندگیمه که هیچوقت قرار نیست از یادم بره.

چجوری به آدما بفهمونم من باهاشون توی هیچ‌ مسابقه‌ای نیستم؟چرا همه میخوان فقط چیزی از من برنده بشن؟

چجوری به آدما بفهمونم من باهاشون توی هیچ‌ مسابقه‌ای نیستم؟چرا همه میخوان فقط چیزی از من برنده بشن؟

با کسی که سوال نمی‌کنه تا بفهمتت، بحث نکن. اینو سرمشق زندگیم کردم.

من و تو چقدر بالغانه بینِ این بچه‌ها عاشقی می‌کنیم.