من و شما چهار سال در این خانه بودیم و قرار است به زودی خالی‌اش کنیم!
مثالی که برایش می‌زدم این بود که اینجا خانه‌ی من است. ممکن است غذایم خوشمزه نباشد. گرد و خاک بعضی جاهای خانه را گرفته باشد. ممکن است بلد باشم غذای خوشمزه بپزم اما شاید دوبار هم غذایم شور شود. واقعیت این است که در باز است که هرکسی خواست وارد شود و هرکسی خواست خارج شود. عده‌ای خانه من را دوست ندارند و عده‌ای چرا. منت سر من می‌گذارند که به خانه‌ام می‌‌آیند. اما اینکه مدام یادآوری کنند که لطف آنهاست و چرا غذایم شور شده مساله آنهاست. من بسیاری از مهمان‌هایم را نمی‌شناسم. سلیقه و باورهای آنها را نمی‌دانم. خانه‌ی کوچکی دارم و دیگر هیچ!
خانه‌ای که گل و گلدان دارد، رنگ دارد، غذای خوشمزه و بامزه و بدمزه دارد. گاهی کلافه‌ام و خانه‌ام شیک و لوکس نیست. شاید به نظر عده‌ای بد باشد که در خانه‌ام مبل لوکس ندارم اما همه اینها اجبار نیست.
همین است که گاهی به در باز خانه‌ام فکر می‌کنم. اینکه شاید باید در خانه را ببندم و ننویسم. اینکه نباید برَنجم و مهمان‌های عجیب را هم منتی بدانم که افراد سالهاست بر سرم گذاشته‌اند و قدمشان روی چشم. اما من نمی‌توانم پاسخگوی هر بدی خانه‌ام باشم. واضح است، اجباری در تحمل خانه‌ی جدید پر از عیب و نقص نیست.

اما اگر‌ آمدید قدمتان روی چشمِ من و مستاجر پلاک ۱۳...
🍁
https://t.me/daryadelnavaz_roman

🍂

اگر دوست دارین رمان جدیدم رو بخونید توی کانالی که لینکش رو میذارم عضو بشید☺️

لینک کانال جدیدمون🔶🔷🔶🔷🔶🔷
https://t.me/daryadelnavaz_roman
https://t.me/daryadelnavaz_roman
https://t.me/daryadelnavaz_roman
🍁🍂🍁🍁

Telegram

دریا دلنواز (دربندی)

به‌نظر می‌رسد هیچ داستانی هرگز کاملا تمام نمی‌شود. ■ مستاجر پلاک ۱۳ ♡ دریا دلنواز