یه وقت هایی خودم رو بی پناه پیدا میکنم. یه موجودی که از تنهایی توی خودش مچاله شده. ناراحت میشم از این حس چون دیگه نه پناهگاهی برام مونده و نه آدم امن.

ناراحتم از این آدما.

خشمی که تو خودم نگه داشتم داره روحمو چنگ میزنه. من دارم توسط خشمی که تو به وجود آوردی شکنجه میشم.

من دوست نداشتم؟ من اگه ستاره ها پایین بیان در بزنن شب تا سحر بیان صد بار به من سر بزنن چون تو مهمون منی درو وا نمی کنم

من دوست نداشتم پدرسوخته؟ من برات چهار ساعت آشپزی میکردم:(

من چقدر آدم لایقی بودم برای لبخندات عزیزم. و چه ظرفیتی داشتم برای بی حوصلگی ها و ناراحتیات و تو، با فلاکت تموم این امتیاز رو از دست دادی.

من در مرز گناه تو سوختن را عادتم.

تو، دردِ داشتن و نداشتنی

چایی ریختم بمون با هم یکم آهنگ گوش بدیم.