Беларуская мова😎

🥰Праз час таго, як я пачаў вывучаць беларускую і пісаць на ёй, прайшло ўжо некалькі гадоў, і мне б хацелася напісаць пра мае думкі наконт мовы нашай.

😵‍💫Я перажыў некалькі этапаў жыцця з беларускай. Вядома, яна вельмі моцна паўплывала на мяне як асобу. Канструкцыя мовы змяніла мае думкі і стан гэтых думак. Быў час і я ненавідзіў мову, быў час калі я любіў яе мацней за ўсё. І зараз я прыйшоў да спакойных і ціхіх адносін з ею. Мне вельмі падабаецца назіраць, як развіваецца беларуская. Як многа творчасці, людзей і тэм ёсць на беларускай. Я не магу не цаніць кожнага з вас, што вы падтрымліваеце беларускую як чытачы.

😎Мне пашанцавала быць зацікаўленым гэтай культурай. Я памятаю часы, калі беларуская была толькі пра гісторыю і палітыку. І назіраць чым яна ёсць зараз вельмі прыемна. Вядома, гэта ўсё толькі пачатак і я маю веру, што яна будзе толькі развівацца далей.

🕺Для мяне беларуская стала стылем цяпла і мяккасці. Яна змяніла маю жорсткасць, стварыла больш месца для чалавечнасці. Беларуская мова — цуд, які запальвае нашыя сэрцы

Лідскае піва і да чаго тут суфікс -ск- пасля д🍻****

Уявіце сітуацыю: сябруюць турыст і аматар пасядзець дома.
Турыст вырашыў паехаць у Вялікую Брытанію, паглядзець на Біг-Бэн ды павандраваць па іншых гарадах. І тут ён вырашыў напісаць свайму сябру паведамленьне, дзе ён дзеліцца тым, што "пакаштаваў лідскае піва". Якая будзе рэакцыя ў ягонага сябра? Пэўна, нешта кшталту:"Ён што дурны? А ў роднай краіне лідскага піва няма?"
А вось калі б яны ведалі пра класічны правапіс, такое блытаніны бы дакладна не адбылося!
Яшчэ Тарашкевіч пісаў, што -ск- пасля літары д пераходзіць у -зк-: грамада — грамадзкі, а па правілах, якія мы ведаем са школы, караная с зліваецца з суфіксам: беларус — беларускі.
Таму хутчэй за ўсё турыст сапраўды пакаштаваў "лідскае" піва, з брытанскага гораду Лідс, а вось ягоны сябар толькі і думае пра роднае "лідзкае" піва, з усім нам вядомага горада Ліда😋

Сімулякр 🪅

Гэты тэрмін пачаў распаўсюджваць Жан Бадрыйяр, які апісваў змену свету і апісваў асцярогу наконт будучага ўспрымання рэальнасці чалавекам.

Сімулякр — гэта копія рэальнасці, якой насамрэч не існуе.

Кажучы больш проста — гэта тое, што імкнецца замяніць рэальнасць. Яскравы прыклад: фота мадэлі ў інстаграме, якая выглядае амаль ідэальна. Фільтры, колеракарэкцыя, макіяж і г.д. Але насамрэч гэтая мадэль у жыцці выглядае інакш. Гэта і ёсць сімулякр.
Бадрыйяр пісаў, што такія сімулякры могуць паўплываць на нашае ўспрыманне рэальнасці і змяняць нас. Што і адбываецца. Эталонам прыгажосці з'яўляецца сімулякры, калі браць мінулы прыклад.

Але ці гэта дрэнна? Вядома, што сказаць адназначна нельга. Сімулякры, вядома, сталі вялікай часткай нашага жыцця. І зараз яны паўсюль. Таксама яны змяняюць наш светапогляд, бо сімулякр імкнецца змяніць наш погляд на рэальнасць.

Аднак нельга сказаць, што сімулякры замянілі рэальнасць. Пра тое, што аб'ектыўная рэальнасць усё яшчэ галоўнае кажа то, што мы не заўважаем яе. А вось сімулякры, такія як малюнкі, зробленыя штучным інтэлектам мы ўсё ж такі спрабуем заўважыць.

Наша сувязь з рэальнасцю заўсёды аб'ёмна і працяглая. Сімулякр — гэта момант, ён аднаслойны. Возьмем у прыклад шпацыр у лесе, які мы сфатаграфавалі, каб запосціць у інстаграм. Палічым, што фота нашага лесу ідэальнае, мы ж імкнемся паказаць самае прыгожае. Правільны свет, фільтры і ракурс. Мы вельмі добра перадалі пачуцці. Але гледачы атрымалі менавіта прыгажосць моманту. Яны не адчулі аб'ём пачуццяў, які быў у нас напрацягу ўсяго шпацыра.
Наша магчымасць успрымаць рэальнасці ў працягласці — тое, што не падуладна сімулякрам.

Калі адказваць на пытанне Бадрыйяра, ці змене сімулякр рэальнасць: на мой погляд да гэтага вельмі далёка. Пасля доўгіх часоў за Тык-Токам, калі выйсці на вуліцу, мы можам адчуць аб'ём эмоцый ад рэальнасці. Нават у свеце сімулякраў, у нас застаецца магчымасць успрымаць рэальнасць.

Уплыў месенджараў на сённяшнія размовы ?

Чаты сёння сталі месцам правядзення шматлікіх размоў. Далі магчымасць камунікаваць з людзьмі, якія знаходзяцца нават у розных краінах. Зараз можна спытаць за некалькі секунд усё, што патрэбна. І я бы хацеў вынесці некалькі думак наконт гэтага.

Разам з перавагай даступнасці месенджары ствараюць іншую культуру адказаў. Калі мы можам хутка камусьці напісаць, мы ня вольна чакаем хуткі адказ. Што ўплывае на ўспрыманне часавых паўз. Проста кажучы, мы часта можам не разумець, чаму мы павінны чакаць адказу. А таксама такія часавыя паўзы могуць стаць прадметам нейкага пасылу. Напрыклад пасылу таго, што чалавеку не цікава не тое што размаўляць, ды яшчэ і проста адказваць.

Тут побач можна заўважыць адну цікавасць. Змыванне асобных меж. Ці заўсёды можа чалавек адказваць? І ці хоча і чаму. Часта становіцца правілам, што адказваць варта як можна хутчэй. З прычыны чаго чалавек павінен заўсёды сачыць, ці не напісалі яму штосьці. З гэтым можа стаць цяжка адарвацца ад тэлефона, калі таго патрабуюць абставіны.

Яшчэ варта падкрэсліць, што месенджары зрабілі размову больш павярхоўнай. Спрашчэнне камунікацыі скараціла глыбіню дыялогаў, што можа прывесці да цяжкасці выразу нейкіх ідэй. Таксама месенджары змянілі не толькі спосаб размовы, але і яе форму. Скарочаныя словы або думкі пераходзяць і на рэальную камунікацыю. Гэта ўплывае на яе лаканічнасць. Людзі могуць пачаць выражаць сваю думку больш скарочана і дакладна.

Здаецца таксама чаты сціраюць лік суразмоўніка. Насамрэч, мы да канца не можам быць упэўнены ў тым, хто піша нам паведамленні. Што можа мець на ўвазе суразмоўнік дапамагаюць, вядома, стыкеры і эмодзі, якія дабаўляюць ўжо візуальнае счытанне эмоцый.

Пасля ўсіх гэтых назіранняў можна дакладна сказаць пра ўплыў. Я б сказаў, гэта яшчэ адна форма праяўлення "паскарэння свету". Нашая структура павінна прыстасоўвацца да гэтага. Чалавек сам паскараецца, перастае доўга глядзець, чытаць, застанаўлівацца на адным. Але пракачваем многазадачнасць. Якая і становіцца зараз больш вартай

Яшчэ Ластоўскі адзначаў, што дзяржава як матэрыяльная каштоўнасць ёсць істотным фактарам фармавання і развіцця нацыі, але пры наяўнасці досыць высокай ступені аўтаноміі ў нацыянальнай супольнасці (інакш кажучы, пры высокім узроўні аўтаноміі грамадзянскай супольнасці) ён дапускаў магчымасьць намнажэння духоўнага патэнцыялу народа па-за нацыянальнай дзяржавы.

Хочацца падкрэсліць, што, асабіста для мяне, прыкметнай асаблівасцю разважанняў Ластоўскага застаецца яго пэўная сістэмнасць:
1. Нацыя.
2. Матэрыяльныя, духоўныя і ідэальныя каштоўнасці.
3. Інстытуцыянальныя каштоўнасці.
4. Арганізацыйныя формы (што ствараюцца грамадскасцю).

Усё гэта нагадвае нейкую сумесь сацыяльна-філасофской логікі Арыстотэля (аналіз, расчапленне цэлага грамадства на яго неабходныя складнікі, логікі прапарцыянальных, гарманічных узаемаадносін у грамадстве), а таксама логіку мыслення Гобса (які, як вядома, шмат чаго пераняў і пашырыў ідэі Арыстотэля), з яго цялесным Левіяфанам. Ва ўяўленні Ластоўскага, нацыя, як цэльная супольнасць (як цэлае) ёсць арганічнаю, а жывой яна становіцца з дапамогай нацыянальных ідэалаў. Цэльнасць і дабрабыт нацыі, такім чынам, ёсць пэўнай формаю ажыццяўлення сацыяльнай гармоніі, а яна, дазваляе нацыі жыць незелажна, што ў сваю чаргу, прадугледжвае Ластоўскім ўсеагульнае шчасце і дабрабыт. То бок, тут Ластоўскі выступае як эклектык напрацаванай стагоддзямі традыцыі логікі мыслення Арыстотэля, а гэтак-жа сучаснай для яго сацыялогіі XIX-XXст., з грунтам на мысленне Дзюркейма, незвычайнага сацыяльнага тэорэтыка-функцыяналіста, які адводзіў маралі, як духоўнага складніка грамадства (у Ластоўскага падобную нарматыўную функцыю выконваюць нацыянальныя ідэалы), важнае месца.

Ластоўскі - як сацыяльны філосаф⚡ 8 лістапада 1883 года нарадзіўся знакаміты беларускі гісторык, публіцыст і пісьменнік В. Ластоўскі. Сярод яго незлічоных навукова-публіцыстычных прац, варта вылучыць выдадзены ў 1919г. артыкул «Нашы цэннасці», у якім ён паспрабаваў філасофскі асэнсаваць і растлумачыць паняцце нацыі.
Нацыя, паводле Ластоўскага - гэта гістарычная супольнасць, якая атрымоўвае сваю цэльнасць з дапамогай агульных каштоўнасцяў. Іх, аўтар падзяляе на дзве групы: матэрыяльныя(дзяржаўнасць, войска, выканаўчыя органы і іншыя органы ўлады) і маральныя(прыватнаўсталяваныя інстытуцыянальныя і індывідуальныя каштоўнасці). Інстытуцыянальныя каштоўнасці разам з маральнымі нормамі маюць арганізацыйныя формы, да якіх ён прылічае царкву, пачуццё нацыянальнай годнасці і культурныя звычаі. Да асаблівай групы аўтар адносіць ідэальныя каштоўнасці, гэта: гісторыя, традыцыі і ідэалы народа. Галоўнымі элементамі нацыянальнай супольнасці беларусаў ёсць мова, звычаі, пачуццё агульнасці, гісторыя і традыцыі.

#філасофія