“Et tous seuls dans le silence
D'une nuit qui n'en finit plus.”

De “mal de vivre” à “joie de vivre” en 6 minutes.

۳۱ مارچ

سکانس اول، آبشارِ شکست خورده.
قطره‌های بارون خودشون رو با بیشترین سرعت به ماشین می‌کوبیدن. موزیک دیوونه‌وار مغزم رو می‌رقصوند. به زور هم که شده دستم رو می‌گرفت و می‌کشوندم درست وسط لحظه. درست لابه‌لای هر دم و بازدم. برای همه پسته پوست کندم و بهشون دادم. روی شیشه بخار گرفتهٔ ماشین نوشت “رهایی!” سکانس به زوم شدن رو کوه‌های آبرنگی دوردست تموم می‌شه.

“So many dreams so many lifetimes
Any of which could be me.”

خونه.

“Lust for life” is the title that suits this phase of my life. I want to feel all that can be felt, experience all there is, taste every single food, listen to every music genre, and laugh and cry in every street out there. Cause what would be the point of living if you’re always caged up inside of your own fears?

خیلی عجیبه. فکر می‌کنم همیشه کندم و دارم گند می‌زنم بعد ازم می‌پرسن چندوقته میای آزمایشگاه؟ میگم یه ماهه و پشماشون می‌ریزه. چرا برای خودم هیچوقت کافی نیستم آخه.