پسرم .

۲۱ عزیزم، کاش این رو ببینی و آگاه باشی از چند سالی که بخاطرِ تو با نگرانی و ناراحتی گذروندم، قصدِ ناراحت کردنت رو ندارم و یا نمیخوام احساسِ مقصر بودن بکنی، اما میخوام بدونی تو به من چهار سال بدهکاری که هیچ جوره نمیتونی برش گردونی، میخوام بدونی تو احساساتی رو به من بدهکاری که خودت ذره‌ای ازشون درک نداری و میخوام بدونی خداحافظی و معذرت خواهی‌ای رو به من بدهکاری که با دونستنِ این موضوع هم میدونم که قرار نیست هیچوقت انجامشون بدی.
ازت گذشتن سخت بود اما غیرِ ممکن نبود.
هنوزم حرف هایی که میخوام بهت بزنم اما نمیتونم رو تو خودم نگه داشتم و این سینه‌م رو فشرده میکنه.
لیاقتِ ذره‌ای از توجه و کلماتم رو نداری و امیدوارم یکی رو به اندازه‌ای که تو من رو آزار دادی ملاقات کنی و همونجوری که تو با من رفتار کردی، خوب یا بد اون دوبرابرِ اون رفتار رو باهات داشته باشه.
امیدوارم بتونم آخرین دیداری قبل از رفتنم باهات داشته باشم و یا حتی اگر شهامتش رو ندارم بتونم حرف هام رو واضح برات بیان کنم.
اما با اینحال تو نه تنها لیاقتِ کلمات و صحبتم رو نداری، بلکه تو حتی لیاقتِ اسمی که هرروز باهاش صدا زده میشی رو هم نداری، برایِ همین فقط برایِ من ۲۱ای، نه چیزِ دیگه‌ای.
من دارم از تو عبور میکنم و چه دیر چه زود، دیگه قرار نیست چیزی نسبت بهت احساس بکنم، اما تا اونموقع نمیدونم باید با کلماتم چیکار کنم.
اینکه اثری که با رفتار هات رویِ من گذاشتی هیچ تغییری تویِ تو ایجاد نکرد باعثِ تاسفه چون برعکسِ تو، تمامِ احساساتِ من خالصانه بودن و از رو اجبار دوست داشتنت رو به خودم تحمیل نمیکردم.
به تو میگفتم تو از خونِ منی جوری که اگر خواهری داشتم بهش نمیگفتم، باعثِ شرمه جوری که تورو لایقِ اون حرف ها و احساسات دونستم و جوری که تو پسم زدی و من هربار دوباره بهت اجازه دادم که زخم هام رو تازه کنی و با نمک  سوختنش رو که برام تا چندین سال بی‌حس بود بیشتر کنی.
شاید هنوز به‌عنوانِ یک انسان ارزشمند باشی اما بعنوان اسامی‌ای که باهاش شناخته میشی، تو فعلا نمیتونی چیزی جز ۲۱ باشی.

‏وابستگی ترسوت می‌کنه؛
یه وقت به خودت میای که تبدیل به یه برده شدی؛
گاهی اوقات متوجه می‌شم چقدر می‌تونم بی رحم باشم ، چقدر یهو افراد زندگیم برام خالی از ارزش می‌شن، چقدر می‌تونم ازشون دور بمونم و ککمم نگزه؛
اونموقع نمی‌دونم چیکار باید بکنم ، چجوری درستش کنم ؛ اصلا از کجا شروع شد؟
چیشد که اینجوری شد؟

+چرا دیگه باهاش حرف نمیزنی؟ فکر میکردم خیلی دوسش داری .
"نمیخوام مال کسی باشم"

تو کجا بودی پناهگاه من ؛
کجا بودی که ندیدی این قلب فرو ریخت ، تیکه تیکه شد از نبض زدن دست کشید ، تمام اشک های من برای تو ریخت ‌. تمام نفس های من مثل دود سیگار پر کشید .
تو کجا بودی رز سفید من؛
کجا بودی که تو رو به آغوشم بکشم ، قلبت رو ، قلبت رو که مال من بود رو آروم بکنم؟! میدونی چقدر جنگیدم که به‌ اینجا برسم؟ تو تمام من بودی تو دلیل نفس کشیدن من بودی ، تو همون کسی بودی که روح من رو بوسیدی ، ما فرار کردیم به جاهای دور ، فاصله گرفتیم هر طوری که شد . تو زدی شکستی منو با دستای خودت ، تو خراب کردی پناهگاهی که برای من بود رو .
بیا بگو از نگاهت به من ، بگو هنوزم ستاره هام میدرخشن . تو تنها برای منی ، تو تمام منی ، بی شرم و بی اهمیت ، هر حسی که هنوز اینجا ازت به جا مونده رو میگم . نابود شد خندهای من کنار جای خالی تو ، دفن شد روح رقصان من با نفس نکشیدن تو . بسته شد چشمایی که به امیدت خورشید رو میدیدن ، بی حس شد جسمی که زیر بارون کنار تو قدم میزد ، درد و نفرت شد عشقی که ناجی زندگی هر دومون شد . تمام این ها برای دو روح بهم گره خورده افتاد ، اول تو قبول نکردی و بعد من منکرش شدم . تو رفتی و من چشم انتظارت شدم ، تو برگشتی و دیدی نیست دیگه کسی برای آزاد شدن با تو .
تو گشتی دنبال تنم کنار رز های مشکی تو .
من مرگ رو انتخاب کردنم کنارت پناهگاه امن من ، تو نخواستی که کنارت بمیرم سفید من ، فقط من رو بوسیدی با هر احساسی که داشتی ، تموم کردی هر جنگی رو که درونت داشتی .
برد اون حسی که اعتقاد من بود!
تموم شد اون نفرتی که بین عشق ریشه کرده بود .

گفتم لوسیفر منه

لوسیفر منه?

لوسیفر منه?

✦??????