دلم می‌خواست از ترس‌هایم برایت بگویم. مثلا بگویم عزیزم من می‌ترسم آثار این زخم‌ها تا ابد در حافظه‌ام بماند. از یأس و احساس گم‌‌گشتگی که مرا احاطه کرده است می‌ترسم.
می‌ترسم از این‌که دست‌هایم با حسرت به‌سمت چیزهایی دراز می‌شوند که دیگر وجود ندارند.
از این‌که دیگر هرگز نجات نیابم و نجات دهنده مرا رها کرده باشد؛ یا بدتر از آن از این‌که نجات دهنده‌ای وجود نداشته باشد می‌ترسم.

رومن گاری چندی پس از مرگ همسرش با شلیک گلوله به زندگی خود پایان داد، تنها توضیح وی:
«به خاطر همسرم نبود، دیگر کاری نداشتم. واقعاً به من خوش گذشت، متشکرم و خداحافظ »

شاهد غم‌های سنگین منه
این دو تا چشم ترم

اینکه انسان رشد کند، درست!
اینکه رنج‌هایش از خودش قدبلندتر می‌شود چه؟

در ظاهر روی پاهایم ایستاده‌ام. گاهی می‌خندم و گاهی گریه می‌کنم.  اما حقیقت این است که خسته هستم. می‌خواهم فرار کنم. می‌خواهم بروم گم بشوم.
-فروغ

می‌گفت دوستت دارم، و مرگ من به تعویق می‌افتاد!

وقتی یه نفر برام مهم باشه جوری باهاش رفتار می‌کنم که حس کنه کل دنیا حول محور اون می‌چرخه و وقتی از چشمم میفته جوری زندگی می‌کنم که انگار اون شخص وجود خارجی نداشته.