تجربه ای که تو این چند روز به دست آوردم اونم اینکه، هر چقدرم یه آدم بهت بدی کرده باشه نباید بدیشو به کینه تو دلت تبدیل کنی
هرچقدرم بهت بدی کرده باشه رهاش کن و ببخش اون خودش کارمای کارشو میبینه ولی این وسط کسی که روحش، حالش بد میشه هرچقدرم مظلوم باشه اونیه که داره ناراحتی میکشه
و مریضی روح منجر به مریضی جسم میشه
به خاطر خودتونم که شده از کسی ناراحت میشین ببخشینش جدی میگم
ببخش ولی فراموش نکن چیکار کرده تا برات تجربه بشه نذاری کس دیگه اینکارو باهات بکنه
در نهایت تو حال جسمت و خودت بد باشه فقط اطرافیانت بابت این موضوع عذاب میکشن چون ذره ذره اب شدنتو میبینن و نمیتونن کاری کنن

بابام خیلی گوگولیه امیرمحمد میره بوسش کنه یا لپشو بکشه سرش داد میزنه میگه نکن خوشم نمیاد اما وقتی من میرم پیشش هی لپشو میکشم شکمشو فشار میدم اذیتش میکنم یه کلمه بهم هیچی نمیگه کاش الان خونه بود کلی فشارش میدادم

کاش بتونم خودمو از مغزم فراری بدم

راستش الان بیشتر از هدسلم به عینکم نیاز داشتم

رفتم تو پادچه فروشی به یاروعه میگم نیم متر از این میخوام
یک متر از این
اون: با ماشین اومدی؟
من: نه بابا
اون: سختت میشه ها سنگینن پارچه ها?

کاش به آدما وقتی میگیم بسته
همون لحظه تمومش کنن

یعنی هر موقع با سحر حرف می‌زنم اینقدر می‌خندم که دل‌درد می‌گیرم

میخوام بعد ۲ ماه دوباره موهامو قرمز کنم ?

حق با مامانا بود ، هرچی میکشیم از همین گوشیه.

من اگه بابامو نداشتم میخواستم چیکار کنم؟