خیلی از قرارها قرار نبودند. مثلاً قرار نبود ما دیگر با هم سخن نگوییم. قرار نبود حرف‌هایمان به انتها رسد.
امّا چه حیف... چه حیف که تو بهترین خودت را از دست دادی و او من نیستم و تو دیگر هیچکس را جز او نمی‌خواهی؛ حتی من که بهترینِ خودم را پیشکشِ تو کردم و گویا برایت کافی نیست.
چه حیف که وقتی ناراحت شوم، خاموش‌تر از همیشه می‌شوم؛ امّا باز، هنوز هم دلتنگت می‌شوم. چیزی که مختص به من و تو بود، همین بود. ما با وجود همه چیز دلتنگ یکدیگر می‌شدیم. حال امّا تو هم دلتنگی؟

تبریک می‌گم

امشب یک دقیقه بیشتر می‌خوابیم

1. ?

وقتی آرومم خودمو بیشتر دوست دارم

مهسا بردم دیت تماشای طلوع خورشید

دارم از گفتن حقیقت طفره می‌رم. من دارم از احساسات خودم فرار می‌کنم نه ترس اینکه تو من رو قبول نکنی. از خودم معذرت می‌خوام بابت اینکه خودم رو سرکوب می‌کنم و سرش غر می‌زنم؛ امّا اون می‌دونه که فقط دارم سعی می‌کنم مراقبش باشم. شاید دارم راه اشتباهی رو برای مراقبت ازش انتخاب می‌کنم؟ شاید باید کمی آزادش بذارم، شاید باید بذارم اون بچه‌ی هفت ساله باشه که سرش رو کج می‌کنه و از بچه‌ همسن و سال و خوشگل رو به روی خودش می‌پرسه: «اسمت چیه؟»