هر روز احساسِ یه جهنمِ جدیدو میده.

-این چه گلیه؟
+بقیه بهش میگن محبوبِ شب،
ما فقط میگیم شب بو.
-چرا؟ محبوب شب قشنگ تر نیس؟
خیلی خوش بوئه..
+آره. فقط واسه چند دقیقه.
-منظورت چیه؟
+یعنی فقط برای چند دقیقه خوشبوئه،
اگه زیاد بهش نزدیک بشی و کنارش بمونی
شروع میکنه به خفه کردنت.
-مثل تو؟
+...مثلِ من.

-مگه تازه شام نخوردی؟
+چرا.
-پس چیجوری دوباره گشنته؟
+گشنم نیس، ناراحتم.

You know, I've changed a lot.
I had made ideas,
On you, on me, on us,
Crazy ideas, but I was crazy.**

ناشناسم اگه بخوایم حرف بزنیم اونور میذارم

دلم یه عروسک بامزه میخواد

با تمام وجود می‌خواستم که خود را محکوم کنم،
برای هرچیزی که بارها اتفاق افتاده و تمامِ
چیزهایی که هرگز اتفاق نیفتاده بودند،
برای همه چیز می‌خواستم خودم را محکوم کنم.
اما هربار که تصمیم به مجازاتِ خویش می‌گرفتم،
کودکِ رنج کشیده‌ای با نفرت نگاهم می‌کرد؛
کودکی زخمی، ترسیده، سلاخی شده و محروم،
کودکی که هرگز نتوانسته بود یک کودک باشد،
به جای دویدن در کوچه های خاکی _از همان ابتدا_
در لجنِ سرنوشتِ شومش فرو رفته بود
و به جای یاد گرفتنِ چرخه زنی آموخته بود
که شکسته شدن را بپذیرد،
رشد نکرده و تنها در خود پیچیده بود،
کودکی که نمی‌توانستی بدونِ _مطلقاً ظالم شدن_
برای چیزی ملامتش کنی، موجودی کوچک،
جدا افتاده و معصوم که طالعِ نحسش تکه تکه اش
کرده بود و حالا به هرچیزی شباهت داشت
جز بچه ی آدمیزاد.
کودکی که زمانی من بودم.
و با این وجود باز هم محکومش کردم.
برای تمامِ گناهانی که _او هرگز _ گناهکارشان نبود.

-درافون.

𝙔𝙤𝙪'𝙡𝙡 𝙗𝙚 𝙩𝙝𝙚 𝙛𝙞𝙧𝙨𝙩 𝙬𝙝𝙤 𝙚𝙫𝙚𝙧 𝙙𝙞𝙙.