In minder dan een paar dagen spreek ik drie mensen die me deelgenoot maken van hun angst. Nu zijn wij mensen in meerdere of mindere mate wel ergens bang voor maar dit gaat over angsten die voor mij onbegrijpelijk zijn. Niet dat ik deze mensen niet serieus neem maar ik kan het me gewoon niet voorstellen dat je voor hetgeen, zij benoemden, bang kunt zijn. Wat zou ik deze mensen en vele anderen met hen, graag anders toe wensen. Angst beneemt het je om ten volle te leven, belet en houdt mensen in de greep?. Zo triest.

Angst...in 2000 werkte ik al met kruiden in mijn praktijk en er was een voortreffelijk middel tegen angst. Naast Valeriaan wortel was er de wortel van Kava kava.
Maar Kava kava werd in 2002 verboden. Kon je het daarvoor gewoon bij de drogist halen, ineens was er een 'gevaar' voor leverbeschadiging. Ik voelde toen al aan wat de ware reden was, het werkte te goed. Net als Sint Janskruid lag het middel onder vuur, ik bedoel, noem mij 1 simpele pijnstiller of andere pil die niet schadelijk is voor de lever. Eerlijk onafhankelijk onderzoek ontbreekt dan ook in deze.

De groene delen van deze plant, ook wel Piper methysticum, zijn giftig en kun je niet gebruiken. Hier werd bij de handel soms misbruik van gemaakt. Maar de wortel wordt al duizenden jaren gebruikt door de inheemse bevolking van de Fiji en Solomon eilanden ter ontspanning en om de stemming te verbeteren.

Het voedingscentrum zegt dit over Piper methysticum: Onderzoeken tonen aan dat kava kava erg gevaarlijk kan zijn voor je gezondheid. Daarom is de verkoop van kava kava sinds 2002 in Nederland en de rest van de Europese Unie verboden. En dan dik gedrukt?:
Toch is kava kava in diverse vormen illegaal te koop, onder andere online.

Gezien die laatste zin zou je bijna denken dat aardmoeders herself bij het voedingscentrum werkt??‍♀️
In ieder geval voor de hele EU is verkoop verboden maar het in je bezit hebben ook.

Maar Valeriaanwortel is altijd ook nog een optie? het is een zachter middel en brengt een meer relaxte staat bij stress en angst.

De oermoeder

Lief kind, Als je naar mij kijkt, zie je een oud, heel oud wijf. Gerimpeld en gekrompen in mezelf. Afgetakeld en voor jou wellicht afschuwelijk om te zien. Een oud vel.

En je hebt gelijk om dat te denken!

Maar laat me je vertellen wat er bij mij van binnen zit, kun jij niet zien. De hoeveelheid nazaten van mijn kinderen is enorm en strekt zich uit over meer dan 100 landen! Ik ben ouder en machtiger dan het land zelf en tijdloos als de sterren! Mijn aanwezigheid strekt zich uit door de eeuwen heen tot het einde, wat nooit zal zijn zolang ik ben. Ik ben van jou. Ik ben je grootmoeder en je kleindochter, ik ben zij die de zieken troost en de sterken verdedigt!

Ik ken je kind, beter dan jij jezelf kent.
Maar wat je het meest eng vindt aan mij, is niet dat ik oud ben, gerimpeld en aftakelend. Nee, het is evenmin dat ik aan het einde van mijn leven ben, of dat ik niets te verliezen heb. Want dat is niet waar.

Nee, wat je met ontzag en angst zou moeten inboezemen, is dat ik niets meer te winnen heb dan ALLES te verliezen! Want dit geldt dan ook voor jou, mijn geliefde kind. Of je het nu leuk vindt of niet, je bent uit mij geboren en zal van mij blijven tot je laatste adem. En weet, ik bewaar alles in mijn armen, wat van mij is, voor altijd!

je liefhebbende overgrootmoeder

Om een totaal plaatje te krijgen over 'een andere kijk op ziek zijn' misschien even terug scrollen naar eind mei en begin deze maand??

Hoe werkt dat dan met voorouders? Ik had al benoemd dat ziekte een signaal van het lichaam is om onbewuste trauma's/zorgen/verdriet/angst etc. zichtbaar te maken. En dat de rol van onze voorouders veel verder gaat dan de kleur van je haar, je scheve neus en dikke teen. Ziekte is erfelijk maar niet alleen fysiek ook energetisch. Ook hier roept iets wat gezien wil worden omdat 'het' eerder werd buiten gesloten, genegeerd, ontkend of verstopt. We dragen dan de zwaarte of pijn van een voorouder met ons mee die geen plek heeft gekregen. Dit kan zich laten zien als eenzelfde klacht/ziekte die we kennen van recente voor-ouders maar ook iets wat in ons gevoel speelt welke zich uit via een andere klacht of ziekte.
Om een voorbeeld te noemen, stel betovergrootvader was verstoten uit de familie en voelde zich alleen en verlaten dan zou diabetes (wat linkt aan eenzaamheid en de zoete dingen des levens) een uiting kúnnen zijn.
Iets uit het familiesysteem dat geen plek heeft gekregen vraagt om aandacht. Iets wil gezien worden maar zolang we het niet kunnen of willen zien, blijft het aandacht vragen bij onszelf en later bij onze kinderen.
Of het nu een ziekte is die gelinkt is aan een recent trauma of van veel eerder.
Ik zou bijna zeggen, doe je het niet voor jezelf doe het dan voor een ander....(eerder gehoord??)
Maar nee, deze is echt waar, wat geheeld wordt hoeft gewoonweg niet te worden doorgegeven.

Morgen tot slot onze (huis)dieren

Eind mei poste ik over de zin van ziek zijn, hoe ziekte werkt, de functie ervan. Hoe dat dan werkt in kinderen en bij onze viervoeters volgt nu??

Gister (20 juni) was officieel 'de langste dag van het jaar'. Midzomernacht.

Maar onze voorouders vierden dit de 24e juni. We weten dat het draaide om Bouder (Baldr). Baldr is de zoon van en God van het licht en wijsheid en als de nieuwe wereld ontstaat zal hij aan het roer staan.

Met de opkomst van het Christendom, die het heidense feest verbood werd de Zonnewende, het Sint-Jansfeest. Het kruid wat eveneens de naam Sint Janskruid kreeg, staat rond 21 juni in bloei.
Tijdens midzomernacht hebben planten meer geneeskracht en magische eigenschappen (met een volle maan dubbelop), daarom
werden ze op deze nachten geplukt.
Vreugdevuren werden ontstoken tegen duistere krachten, omdat deze, vanaf het moment waarop het aantal uren daglicht afnam, weer meer kracht kregen. Dit is waarom zij die het duivelse aanbidden dit feest om die reden dan ook 'vieren'.

Ik wens iedereen, deze langste dagen, een mooie wende, maak het licht krachtig in je hart en neem het mee zodat het duister niet meer dan wat schaduw is.?☀️

Dan zou de jongen die de marathon won en bij de finish alles direct uit kotste, beseffen dat, omdat we zo afgescheiden raakten van het moederlijke aardse, we ook afgescheiden zijn geraakt van ons lichaam. En daarom van het lichaam eisen voorbij grenzen te gaan. Het vreemde is dat als dat kotsen na 'zoooo'n prestatie' gebeurd dat we dat normaal zijn gaan vinden. Wat is dat toch met dat presteren? En daarin dat kudde gedrag?
Vragen, je moet het me maar niet kwalijk nemen Gaatske, omdat ik het ergens wel begrijp maar niet snap, snap je?

Ik hoop Gaatske, dat jij en die andere meer dan 13.000 een fijne tijd hebben gehad, dat meen ik oprecht. En in mij is er wel het onwrikbaar vertrouwen dat moedertje natuur zich heel snel zal herstellen, zoals het helend vermogen van je lichaam. De blaren op je voeten zullen dan ook wel geheeld zijn inmiddels.

Maar echt, ga nog eens alleen deze dijk over Gaats, dan voel je dat ze op je heeft gewacht en hoor je de herinnering "welkom thuis kind".

Aardmoeders staat hoofdschuddend op de binnendijk. Natuurlijk waren hier sporen van een trekker, een handvol fietsers en wandelaars. Maar door de regen best 'onbegaanbaar' en daardoor nog ongerepter dan anders.
Hoe dan? Denk ik. Rustige wandelaars worden in bos en veld geweerd omdat zij de natuur zouden verstoren maar dit is ok?

Kijk, iemand heeft tijdens de Slachte marathon haar pakje tempo zakdoekjes verloren. Laten we haar voor het gemak maar even Gaatske noemen. Misschien moest Gaatske nodig want
in de omringende weilanden, preikten vele van dit soort doekjes en nog meer.
(Respect overigens voor de vrijwilligers die na afloop alles hebben opgeruimd?)

Afgerond deden 10.500 wandelaars en 2.600 hardlopers mee.
Dus denderde Gaatske met dik 13.000 anderen ook over deze onverharde  binnendijk.  GeNIETend van de schoonheid van het platteland met de bermen in bloei.
Nu grotendeels vertrapt.

Aardmoeders voelt het gewicht, kan het verklaren maar begrijpt zoveel ook niet en vraagt zich af waarom...waarom dat massale, waarom moet het groter, meer? Waarom toch die hang naar prestatie en erbij willen horen. Ik richt me tot Gaatske, we raken in mn hoofd 'in gesprek'. Ik zou haar willen vragen of ze de vele slakken die er waren ook heeft gezien? Ze waren daar bijna even massaal als de wandelaars afgelopen zaterdag. Maar nu, ze zijn er niet meer, vertrapt, weg. Niet een gezien meer hier. Ja elders genoeg en ach slakken, waar hebben we het over?  Maar toch Gaatske elke steen, elke bloem, elk wezen, heeft een leven, een ziel en een naam.
Misschien viel het je ook niet op...want het tempo moest erin blijven, je wilde niet achter blijven op de rest en er hijgden anderen in je nek...drommen mensen onderweg, naar waar? De finish... want dat is toch het doel van een tocht lijkt me, ook al zullen er zijn die beweren dat meedoen het belangrijkste is, het krijgt pas echt waarde over de eindstreep, is het niet?

Heb je gehoord hoe het riet fluisterde in de wind met daarin het zingen van de rietzangers? Die sloegen op de vlucht, ik weet niet of er nestjes zijn. Er broeden hier in de weilanden zeker weidevogels, dat wordt hier ook gepromoot met 'ruigte is het mooie normaal'.
Maar er werd ook zoveel gesproken dat de vogelroep je vast is ontgaan.
Getetter van degene naast je, achter je, voor je. En Gaatske had er nog wel voor gekozen de Slachte lekker alleen te lopen. Maar waarom dan toch met 13.099 anderen? Ach Gaatske er is zoveel wat ik niet begrijp. Misschien moet ik volgende keer gewoon meegaan.
Ze zeggen wel eens dat als
je in de voetsporen treedt van een vreemde
je heel veel kunt leren. Maar dat zal misschien figuurlijk bedoeld zijn?

Heb je alle rijkdommen om je heen kunnen voelen Gaatske? Iedere voetstap, het contact met de grond? De wind die je wangen streelde, de regen die je kuste? De geur van de Aarde? Of was je in gedachten bezig met 'het duurzame aandenken' als bewijs van deelname.

Wat ik me afvraag, voelde jij ook die 'verbinding' waarvan ze spreken?
Ik zal je een geheim verklappen. In de natuur gaat dat verbinden vanzelf❤️ daar hoef je helemaal geen marathon voor te lopen. Verbinden met jezelf.....met de ander. Tenzij er teveel afleiding is, zoals praten, feest, luide muziek dan gaat men juist uit verbinding, althans voor wb de natuur. Niks mis met een feest op zn tijd maar wat de natuur aangaat....feest en natuur zijn twee verschillende dingen.
Verstillen.....dat hoort wezenlijk bij de natuur.
Dat we luisteren, zien, proeven, ruiken en vooral voelen wie we zijn, wie de ander is, wie moeder Aarde is. In stilte, alleen of samen in stilzwijgen kunnen we weer deel worden van, in plaats van er afgescheiden doorheen te sjouwen. Dan kan men zich weer bewust zijn van waar de grens ligt om juist niet uit contact te geraken, met onszelf, de ander en de natuur.

Mn voorouders gaan altijd met me mee maar op die momenten dat ik weer een scholing op dit gebied mag geven wordt het om de een of andere reden weer actueler. Werken met de voorouders betekent jezelf leren kennen. Je gaat beter begrijpen waarom je bent zoals je bent. Waarom je tegen bepaalde zaken aanloopt of worstelt met bepaalde dingen. Je ontdekt dat je eigen pijnstukken een link hebben naar het verleden van hen die je voorgingen. Omdat dat wat niet wordt geheeld op de een of andere manier wordt herhaald. Dus je duikt de pijnlijke diepte in en in dat duiken ontstaat de heling......en als je door de heling bent zie je ineens ook welke waardevolle eigenschappen van deze persoon je meekreeg. Niet alleen datgene wat je al wist, bijvoorbeeld de creativiteit, het muzikale of het mooi kunnen zingen etc. Nee, als kadotjes krijg je inzicht in die vele andere sterke eigenschappen van jezelf. Je hebt samen, je voorouder en jij, de pijn beleeft en dan mag je samen de vreugde ervaren van dat wat er ook was. Dat waarvan je altijd al afvroeg, waar komt dat toch vandaan....ja mij vader had het maar daarvoor?
En je had geen idee tot het inzicht viel gelijk het kwartje. En je lacht in jezelf en over je schouder gniffelt er iemand mee, uit een ver verleden.

We schrijven 1894 een klein 3 jarig jongetje werd een weeshuis binnen gebracht en achter gelaten bij vreemden. Een Rooms Katholiek weeshuis, wat valt er meer te zeggen. In die tijd en met wat later bekend werd.
De drie jarige groeide op, die 3 jarige was mijn opa. Opa Tanoenta....zoals we hem noemden.
Als straf was er in het weeshuis onder andere een maand eenzame opsluiting. Iedereen was er als de dood voor want in de donkere vochtige kamer zou het spoken. Er waren zeker enge geluiden hoorbaar.
De jongen, inmiddels wat ouder, kende de verhalen maar besloot om opzettelijk meer kattekwaad uit te halen. Hij was klaar voor een maand eenzame opsluiting. Zo kon hij onderzoeken waar het geluid weg kwam en wat het veroorzaakte. Hij geloofde niet in spoken en zou de leugen doorbreken. Na een eenzame lange maand kon hij de rest van de kinderen vertellen dat achter de stenen muren vele grote slakken woonden die het geluid teweeg brachten.

Mijn opa zat in de hel maar hoewel hij het niet kon ontsnappen zette hij de hel naar zijn hand. Toen hij 21 was en volwassen mocht hij gaan. Hij kreeg 1 broek, 1 jas, 1 trui en een paar hemden mee. Dat was zn bezit, geld was er niet. Als een pasgeborene de wijde wereld in. Maar voor hij ging had hij nog een laatste gesprek met meneer pastoor. Er ontstond een discussie over 'Gods grootsheid'.
Opa had met zijn 21 jaren de betekenis van Gods verborgen Grootsheid achter de muren van het Rooms Katholiek weeshuis  wel leren kennen en gaf na jaren van zwijgen zijn ongezouten mening.
De pastoor tot woede gedreven, sprong op van zn stoel en liep weg met de woorden; Jij! Jij bent des duivel!
"Nou dan wordt het helemaal een mooie boel!" sprak opa. "Want nu gaat God ook nog voor de duivel op de loop."