اگر هیچ وقت هم برنمی گشتیم کسی نبود دلتنگ ما شود.

هیچ لبی منتظر نبود تا ما را بوس شب به خیر کند.

هیچ پیشانی از نگرانی چین نیفتاده بود.

تک تک کلمات وحشتناک در خاطرم مانده.

حقه های زیرکانه ای که ذهنم در هنر فراموشی بلد است این جا کارکرد ندارد.

درست زمانی که در اوجِ بدست آوردنت بودم، به یک‌باره دست از تلاش برداشتم.

حالِ هیچکس خوب نیست و خوب نخواهد شد.

و در آخر،

من، همیشه سایه‌ی محوی در زندگی‌اش بودم،
در حالی که او، ماه تابانِ شب‌های من است.

فقط کافی است خودمان باشیم.