«خراب کردن و از نو ساختن، بهتر از قبل ساختن»

تو به کارما اعتقاد نداری، ولی کارما به من اعتقاد داره.

این حس بی‌‌تعلقی و فراری بودن در حدیه که مهم نیست کجام و اون‌جا چه خبره، من چشمم به درب خروجی، ماشین‌هایی که دارن محل رو ترک می‌کنن، تاکسی‌ها، ایستگاه‌های اتوبوس، فرودگاه‌ها و کشتی‌هاست. احتمالاً اگه روزی سفینه‌‌م رو هم پیدا کنم و به سیاره‌م، جایی که مجبور…

درباره‌ی همه چیز، در کل خیابان‌ها قدم زدم، ناگهانی و بی‌سروصدا از همه‌ی جمع‌ها خارج شدم، بر کف آشپزخانه نشستم و از دیوارها سؤال کردم. شاید این من هستم که باید پاسخگوی خود باشم، ولی کاش حداقل برای دیوارها هم سؤال نبود.

خیلی هم انسان مهربون، خوش‌اخلاق، مردمدار، آروم و صبوری هستم، فقط تو دوره‌ی امتحانات بودم و این قضیه استثنا نداره. من فقط یک دانشجو در خاورمیانه هستم، التماس درک.???

من بیشتر اینجا هستم. اگه آشنا هستیم/تو کانال همدیگه هستیم و مایل بودید، تشریف بیارید?

بالأخره تو زندگیت، به جایی می‌رسی که دست می‌کشی و دیگه واست فرقی نمی‌کنه؛ یا تو دلت یا مستقیم بهشون می‌گی:«منظور و نیتتون هر چی بود، بود. باشه، اصلاً حق با شماست. به هر حال، من که می‌رم به مسیرم ادامه بدم؛ در حال حاضر، فقط اینه که واسم اهمیت داره. خدانگهدار شما.» و می‌ری. واقعاً می‌ری. بعضی وقتا، رفتن واقعی این شکلی‌ئه و این شکلی مسیرت ازشون جدا می‌شه. یه وقتایی، مسیرت رو این شکلی پیدا می‌کنی.

And when you're in need of someone, my heart won't deny you.

Tyyy