بنظرم حافظ تنها حرفی که در دنیا گفتنش ضرورت داره رو تو این بیت زده:

عاقبت منزل ما وادی خاموشان است
حالیا غلغله در گنبد افلاک انداز

ز خال کنج لب یار می توان دانست
که چشم هاست به دنبال، گوشه گیران را
-صائب

تو فارغی و عشقت بازیچه می‌نماید
تا خرمنت نسوزد تشویش ما ندانی
-سعدی

تو در آغوشِ ‌بی‌پروای دل‌ گنجیده‌ای ورنه
در این دقت‌سرا امّیدِ گنجیدن، نمی‌گنجد
-بیدل

ما را زِ خیالِ تو چه پروایِ شراب است؟
خُم گو سر خود گیر، که خُمخانه خراب است
-حافظ

ز گل آنچنان که سرخی نرود به سعی باران
نتوان به اشک شستن ز تو رنگِ بی‌وفایی
-نسیم (دکتر علی صدارت)

این حدیث از سر دردیست که من می‌گویم
تا بر آتش ننهی بوی نیاید ز عبیر
-سعدی

بر من ستم زمانه بس نیست
کاندوه تو می‌خورم به سربار؟
-جلال عضد

مرا از وادیِ سرگشتگی، دل چون برون آرد؟
چه سان رهبر شود آواره را آواره‌‌ی دیگر؟
-صائب

آن روز که با تو می‌رود نوروز است
وان شب که تو در کنار مایی روز است
-سعدی