دارم خفه می‌شم توی این خونه.

Sometimes, I wanna leave but I've got nowhere to go.

کلا بچه اولا روانی موانی‌ان

When they think you're crying over something small, but you're crying about everything.

صدتا تابستون پیشکش این هوا.

من می‌دونم دوستم دارن، اما حس می‌کنم گاهی اوقات “واقعا” دوستم ندارن.

خیلی وقت‌ها برای احساس رها شدن از یک غم و برگشتن به زندگی عادی، عجولیم و این عجله باعث میشه که اون غم درونِ ما حل نشه؛ کمرنگ نشه، خسته نشه و تصمیم به رفتن نگیره. اون غمی که خواستیم نادیده بگیریم تا بتونیم باوجودش ادامه بدیم، حالا از این نادیده گرفته شدن هم دلگیره و نه تنها نمیره، که توی بدترین لحظات حضورش رو یادآوری می‌کنه و ازت انتقام می‌گیره. دارم فکر می‌کنم که غم واقعا هوشمنده.

آخر شب معده‌ام تاوان کل روزم رو پس می‌ده.

یه روز جوری گم و گور میشم که استخون‌هام هم برنگرده.

این زندگی دیگه به درد کردن نمی‌خوره. شب شما بخیر.