عزیزی هست که اینجا به فضای تکنولوژی علاقه مند باشه، زبانش متوسط به بالا باشه
و به کار ترجمه علاقه مند باشه؟
ممنون میشم بهم پیام بده
https://t.me/Mammadjafari

تا حالا شده یه برنامه خوردن غذا بچینین، یکی فست فود می خوره، یکی غذای ایرانی، یکی سالاد،
یکی لوکیشنش شرقه، یکی غرب، یکی جنوب،
یکی شبا تا دیروقت سرکاره یکی مهمون داره.

احتمالا همه تجربه ش رو داشتیم،
بچه هایی که تور میرن که جنس پیچیدگی متفاوتی رو هم تجربه می کنن.
جنس آزار و اذیتش رو تجربه کردیم به نوعی، ولی جنس آزار و اذیتش وقتی زیاد تکرار میشه غیر قابل تحمل میشه،
واقعیتش اینه بخش زیادی از کار من این مدلیه، نباید اینجوری باشه ولی هست و وقتی بیش از هزار روز بشه دیگه خودمم نمی فهمم چه موجودی شدم.
ای کاش یه کم می شد خودخواهی و پذیرش در فعالیت های جمعی رو به آدما بهتر یاد داد، شاید یه حرفی بگم عجیب باشه ولی هر چی سن بیشتر باشه این پذیرش و خودخواهی شدید بیشتره و بچه های جوون تر خیلی ایزی گویینگ تر هستن و پذیرش متفاوت تری دارن.

این شبا برنامه گل یا پوچ رو می بینم، واقعا یه تجربه متفاوت و لذت بخشه،
چاشنی شانس و قدرت تحلیل رو که کنار بگذاریم،
جنس کاراکترهای بازی خیلی جذابن، از هر کدوم میشه چیزی یاد گرفت،
از فرد ٢٨ ساله تا ٧۵ ساله توش شرکت کردن، از همه نوع سطح اجتماعی هم هستن.
واقعا می شینم بعضی قسمتاش رو دو بار می بینم، جنس آرامش عجیبی بهم میده، که مدت ها بود از برنامه ای نگرفته بودم.

تعادل یا عدم تعادل در زندگی

قدیم تر ها محمدرضا شعبانعلی یه مجموعه مقاله ٣ قسمتی داشت درباره تعادل در زندگی، که بعدها توی اون ویدئوکستش هم بهش اشاره کرد،
خیلی اون موقع ها من نمی فهمیدمش، حرفش این بود که تعادل در زندگی لزوما یه نسخه برای واحد نیست و اتفاقا هر کی باید عدم تعادل در زندکی خودش رو پیدا کنه، یعنی یه سمتی رو حتما بیشتر دوس داره و باهاش حالش خوب تره،
چقدر درست و واقعیه
همه که نمی تونن منظم سفر برن، باشگاه برن، دورهمی های خونوادگی رو باشن، کافه و ایونت و کتاب خوندن و هر تعادلی که بخوایم ازش بگیم رو توش باشن،
به هر حال هر کی به سمتی متمایل تره،
یا همین گوشی که دست منه و اینجا می تونم راحت توش بنویسم، به این دلیله که خیلی ها توی عدم تعادل خودشون بودن که این کوشی خلق شده،
هر خلق شدنی و کشف کردنی یعنی نه گفتن به خیلی چیزای دیگه و توی یه سری چیزای دیگه غرق شدن،
هر خلق کردنی واقعا ساده نیست،
نه اینکه آدم با خودش تصور کنه بله حتما سخته، باید تجربه ش کنه که سخته،
سال هاست توی نقطه عدم تعادل متفاوتیم، برام سخت بوده؟ خیلی،
ولی این قدر وجودم باهاش عجین شده دیگه مدلای دیگه حالم رو خوب نمی کنه.
همین نقطه عدم تعادل خودم رو دوس دارم.

نقطه های زندگی قطعا با وصل شدنشون به هم درآینده تصویر قشنگ میدن، اما مشکل اینه که اینقدر فقط یه نقطه رو می بینیم و دائم می ریم توی فاز مقایسه با دیگران که نمی تونیم خوب بهم وصلشون کنیم،
و گرنه گراف زندگی پر از فرصت های مختلفه،
اتفاقات روزمره منبع الهام ایده ها هستن، کافیه خوب دیده بشن، مثبت بهشون نگاه کرد، یهو می بینیم که پر از داده و دانش کافی برای خلق کردنیم، یه کم نیاز به تمرکز کردن روی خود داره، رها کردن بقیه و اتفاقاتش داره.
خلاقیت مگه همون ترکیب کردن نیست؟ ترکیب ایده ها از چشمه های مختلف.

کنترل گری
دیدین ماشین پلیس می بینیم ناخودآگاه می ترسیم، مگه غیر از اینه که اتفاقا ماشین پلیس باید حس امنیت بیاره؟
به هر حال توی فضایی بزرگ شدیم که چنین رخدادی یه اتفاق منفی توی ذهنمون بوده، حالا هر کاریش هم بخوایم بکنیم حس منفی به پلیس داریم،
در جامعه چه کوچیک مثل خونواده و یا کمی کامیونیتی های دیگه مثل مدرسه و فضای کار ما در فضای کنترل گری بزرگ شدیم و کنترل گری رو هم بلد شدیم،
می نویسم درباره ش که خودم رو هشیارتر نگه دارم،
بزرگ ترین ظلمی که به یک انسان میشد کرد اومدنش توی این دنیا بود، حالا که بدون اختیار اومده چرا دائم باید کنترل بشه؟
هر کسی می تونه هر خطایی کنه، آسیب هایی رو هم ببینه، ولی بتونه یاد بگیره رها باشه،
چرا باید کنترلش کرد و این رنج زندگی رو بیشتر کرد.

حسین استوری جواب داد که همین امروز سالن داریم، دانشگاه عباس پور، در لحظه گفتم میام، توی دانشگاه عباس پور خاطره های قابل گفتن و نگفتن زیاد دارم، ولی ۱۴ سال پیش بود که لیسانس اهواز بودم، من دانشگاه صنعت نفت بودم، یه سری مسابقات بود تحت عنوان دانشگاه های توابع،…

حسین استوری جواب داد که همین امروز سالن داریم، دانشگاه عباس پور،
در لحظه گفتم میام،
توی دانشگاه عباس پور خاطره های قابل گفتن و نگفتن زیاد دارم،
ولی ۱۴ سال پیش بود که لیسانس اهواز بودم، من دانشگاه صنعت نفت بودم، یه سری مسابقات بود تحت عنوان دانشگاه های توابع، یعنی دانشگاه هایی که جزئی از وزارت علوم نیستن، مثل وزارت نفت و برق و جاهای دیگه،
۱۴ سال پیش اواخر آذر و اوایل دی بود، توی همین سالنی که امشب بازی کردیم مسابقات ما بود، یه تیم فوتسالی داشتیم که با اینکه همه جوره خوب بودیم، ولی مربی خوب ازمون بازی نمی گرفت، خارج از زمین هم خیلی نامنظم بودیم، توی اون زمستون سرد شب ها توی تهران می چرخیدیم، هر سری جایی بودیم و شب ها تا دیروقت بیدار بودیم، با اون تیم اون سال قهرمان شدیم، ویدئوهایی ازش دارم که دوس دارم به اشتراک بگذارم، می رم پیداشون می کنم و می ذارم.
اما یهو امشب عجیب منو پرت کرد توی ۱۹-۲۰ سالگی
چه دنیای عجیبی بود، پر انرژی و پر جنب و جوش تر از این موقع ها بودم، هیچ وقت توی ذهنم نمیومد کمی هم اضافه وزن پیدا کنم یا آینده شور زندگی در من کمتر بشه، هیچ وقت تصور نمی کردم روزی بتونم چند جمله هم بنویسیم یا اینکه یه کسب و کار آموزشی داشته باشم، دروغ چرا، اصلا به آینده فکر نمی کردم، در بستر زمان و توی همون فضای تینیجری غرق بودم،
روزی فکر نمی کردم، سگ سیاه افسردگی هر سری به نوعی خودش رو نشون بده،

ماها یعنی خیلی از ماها دنیای گذشته رو دوس داریم، لحظات، خاطرات، حس هایی که از گذشته می گیریم.

خیلی ترس بدیه حس از دست دادن، گذشته رو دوس داریم چون کلی لحظات خوب درونشون داریم.
اما یادمون میره که در این مسیر کلی هم به دست آوردیم،
چهره مون جوون تر نیست، اما وجودمون پخته تره.
با بعضی دوستای خوب نیستیم، اما دیگه هر کسی رو هم راحت به زندگی مون راه نمی دیم.
در گذشته تمرکزمون روی خودمون بود، اما الان جهان بینی مون وسیع تر شده.

توی دبیرستان نمره های من بد نبود، خیلی معدلم خوب نبود، اما هیچ وقت احساس ضعف برای درس ها نکردم، چون زندگی خوابگاهی داشتم، استرس و اضطراب رو توی خیلیا می تونستم ببینم، به خصوص اونایی که همیشه درس می خوندن و همیشه نمره هاشون پایین بود، احساس عجیبی بود، فرد با…

انصافا بگید