بعد مثل اسکلا پشت در قایم شدیم روبه روی پنجره ایم بعد.

دوتا پت و مت نشستیم دست به دامن اماما شدیم.

خیر آقا نمیخونه.
این دخل با خرج نمیخونه، این حجم از تلاش با این نتایج نمیخونه، این لبخند های سطحی با این غم نمیخونه.

منظورتون چیه؟مساویه چرا

هربار پول جمع کنم کم کم بزنم

همشونو میزنم بلاخره ولی اول کدوم

غم هیچ جوره ازم جدا نمیشه.

واقعا ما زمانی رفیق بودیم؟ اونم اونقدر نزدیک و صمیمی؟ پس چرا الان وقتی بهش فکر می‌کنم احساس می‌کنم رو سرم آب یخ ریختن و هیچ‌جوره برام هضم نمی‌شه؟ مگه می‌شه اونقدر صمیمی بود و انقدر غریبه شد؟ می‌خوای قبول کنم ما بودیم که یه روزمونم بدون دائماً خبر داشتن از همدیگه نمی‌گذشت و الآنم ماییم که حتی یه تبریک تولد هم نمی‌گیم دیگه به هم؟ و چطور هیچکدوم ازینا برام مهم نیست و حتی متوجه نشدم کی اینطوری شده؟ به نظر تو صمیمیته کافی یا واقعی نبوده یا زندگی واقعا قحبه‌ست به قول احمد کایا؟

نماد تورس، گاوه. گاو دنبال ثروت و مادیات و رفاهه. اونا چشم های منتقدی دارن و بیشتر از هرکسی خودشون رو انتقاد میکنن. جوریکه همیشه از چیزی که هستن راضی نیستن و دوست دارن بهتر باشن. یه اصطلاح انگلیسی به اسم bull-head وجود داره که یعنی کسی که مثل گاو، سری لجباز و یک دنده داره. شما هرگز نمیتونید یک تورس رو از طرز فکر یا تصمیمش برگردونید. چرا که اونها به عقاید خودشون و یا تصمیماتشون مطمئن تر از هرکس دیگه ای هستن. در ضمن، هیچوقت توی یه اتاق، با یه گاو عصبانی تنها نباش!