پیش‌تَرها، تنها اتفاق سردِ سال
زمستان بود.
اما اکنون،
هم انسان‌ها سرد اند و هم دل‌هایشان.

آدمی که همیشه هست؛ دیگر دیده نمی‌شود.

وقتی کسی ناراحتم می‌کنه بیشتر از اینکه از رفتارش ناراحت و عصبی بشم از اون رفتار خوب و اهمیتی که خودم براش قائل بودم ناراحت میشم.

ناز را می‌کشیم، آه را می‌کشیم
انتظار را می‌کشیم، فریاد را می‌کشیم درد را
می‌کشیم ولی بعد از این همه سال آنقدر نقاش خوبی
نشده‌ایم که بتوانیم دست بکشیم «از هر آنچه که آزارمان میدهد»

احمد شاملو

و من خودم را با خستگی تمام
از میان این فصل عبور می‌دهم.
فقط به امید نور کم سویی
که‌ در دور دست ها می‌درخشد.

آدمی تنهاست با دردی که دارد.

نه تو میفهمی؛
نه من قراره چیزی بگم.

سُکوتَت را نَدانِستم
نِگاهم را نَفهمیدی
نَگُفتَم گُفتَنی هارا،
توهم هَرگز نَپُرسیدی.

‏ما به هرکی پر و بال دادیم، پرواز کرد؛ بعد از اون بالا رید رو سرمون.