توی عمرم به همه گل هدیه دادم جز کسی که باید.

من کسی نبودم که برای کسی ارکیده بخرم. باورم نمیشه که براش ارکیده خریدم.

خیلی عجیبه چون درس خوندن هم نوعی بگاییه اما بگا رفتن برای طنزهام یه‌کاتالیزگره. عجیبه.

هر غذایی که درست می‌کنم بدمزه‌ میشه. امیدوارم حس چشاییم از کار افتاده باشه نه قدرت آشپزیم.

اینکه بدونی اشتباهه و باز ادامه بدی مسخره‌س اما مگه زندگی همین نیست؟

هربار که برمی‌گردم سعی می‌کنم که زیاد نزدیکشون نشم و دوباره به خودم وابسته‌شون نکنم و حتی این مرزی که ایجاد می‌کنم باعث می‌شه که نتونم درست و حسابی دلتنگیم رو رفع کنم اما می‌ارزه.
من می‌دونم که میرم و نیستم و این موضوع هرروز و هرلحظه جلوی چشمم هست اما برای اون‌ها این‌جوری نیست و باز برای بار هزارم موقع رفتن من می‌شکنن.

به چشم تمرین ببینش.