عظمت و قدرت ⭐️

You are an angle and I adore you hanjisung ★

So, clean the house, clear the drawers
Mop the floors, stand tall
Like no one's ever been here before or at all
And don't you mention all the inches
That are scraped on the door frame
We all know you tip toed up to 4'1 back in '08

ازم پرسید تو خیلی چی هستی؟ فکر کردم. خیلی فکر کردم. من واقعا چی هستم؟ چی می‌تونه من رو توضیح بده اونقدر که پیشوند "خیلی" بچسبونم بهش و به عمق شرح اون از من اشاره کنم؟ هیچ‌چیزی نمی‌تونه اون چیزی که واقعا هست رو توصیف کنه. همیشه مجبور می‌شی بیش از اندازه درباره چیزها صحبت کنی و توضیح بدی و توضیح بدی و توضیح بدی و بعدش یکهو می‌بینی از بین همه چیز به هیچ‌چیزی رسیدی. انگار که اصلا از اول وجود نداشتی و گذشته‌ای نداشتی. یکهو کلمات کشیده می‌شن و اونقدر پیش‌میرن و که به نازکی تار مو می‌رسن و یکهو ناپدید می‌شن و باید از جات بلند شی و دنبال اونها بدویی. باید صداشون کنی اما یادت رفته چیزی ک دنبال میگردی کلمات هستن و حالا چیزی نداری که باهاشون فریاد بزنی. یکم قدم می‌زنی و جلو میری ولی بی‌فایدست. دوباره می‌نشینی و به بالا و آسمون نگاه می‌کنی. باز هم فکر می‌کنی و فکر می‌کنی. تو واقعا چی هستی؟

داخل قطار نشستم و فکر می‌کنم که چرا همیشه شیفته تکرار صدای منظم حرکت قطار هستم. چه چیزی درباره قطار و ریل‌ها وجود داره که هربار بهش فکر می‌کنم وجودم شاد می‌شه. از پنجره بیرون رو نگاه می‌کنم و چیزهای سبز، زرد و آبی می‌بینم. ریل‌های چوبی قدیمی و کهنه کنار گذاشته شده و جای اونها چیزی شبیه به بتن ریختند. ایستگاه‌های عجیب دقیقا مرکز بیابون و به اسم روستاهایی وجود داره که تاحالا اسمشم نشنیدم. احتمالا از حالت دور بودن از کتاب خارج شدم. دارم کنابم رو تموم می‌کنم و رسیدم به داستان آخر. اول شخص مفرد. تصمیم گرفتم قبل از خوندن بهترین بخش کتاب، عکس‌هایی که جالب و نردوم هستند رو اینجا بزارم. اگر چیزهای رو در لحظه ثبت کنی بیشتر زنده می‌مونن و تو دیگه فراموش می‌کنی چیزها تاابد زنده نیستند. حداقل همیشه یک مدرک از در جریان بودن‌ اونها داری تا هربار بهشون سر بزنی که یک گوشه دنیا، موجودیتی در جریانه و چیزها دیگه غیرواقعی به نظر نمیان. آفتابگردون‌های زرد رو به نور خورشید وایستادند و متوجه حرکت قطار نمی‌شن. ولی تو اونهارو میبینی چون پلک نمیزنی. وقتی توی صفحه 123 درحال نوشتن برداشتت از فقط آبجوی سیاه داشتن و عذر دیگران رو خواستن هستی، میفهمی که واقعا تنها نیستی. احساسات با لباس‌های مختلف با انسان‌ها دوست می‌شند و احتمالا استایل مورد علاقه تو، هنوز بهت سر نزده.

Born to have coffee and read books at 2am , forced to study and overshare as f at that point.?