یه چیزی که توی اکیپ‌های دانشگاه برام قابل تحمل نیست وصل بودن آدم‌ها به همه‌. با هم راه برن با هم برن دستشویی با هم غذا بخورن با هم برن و بیان انگار با طناب وصل شدن به هم. آدم حس خفگی می‌گیره.

It should've just been enough on its own.

آفیشالی از eraی ساتن خارج شدیم (برمی‌گرده) و فکر کنم باید بریم تو leather و زنجیر و همزمان کاری کنیم که ددی آرتای چهارگوش نشیم.

Cause what can't kill me better fucking run.

و بعد می‌خوابی و یه دوش گرم می‌گیری روتینت رو انجام میدی، و دوباره ریست می‌شی و زندگی می‌کنی.

Oh look you're here too.

This is your nightly reminder that just because you can read the room better than anyone else doesn't mean you're obligated to fix its vibe as well.

در ادامه‌ی اون پست‌های اعتراف می‌کنم که یه شب گذاشته بودید اعتراف می‌کنم ازینکه باید مدام صحبتام رو نرم‌تر کنم تا قابل هضم باشن خسته می‌شم.