*Az evvel yemek yapıyor idim. Sonra kardeşim (10) geldi ve dedi ki;
"Bunları bugün yemek için almıştık sana da ayırdık. Merak etme İsrail malı değil senin bize aldıklarından aldık."

Sonra gitti ve ben öylece kalıverdim. Koskoca insanların taş kalbi erimiyor da bir çocuk nasıl anlayıveriyor anlatılanı.
İşte bu yüzden bir Fâtıma olun ki Hasan'lar Hüseyin'ler yetişsin eteğinizde. Çocuklar saftır ve tertemizdir bellekleri. Ne ile doldurur iseniz onunla yaşar, yaşatırlar. İşte bizi kurtaracak olan ardımızdaki doğru yetiştirilecek o küçücük bedenler ama kocaman yürekleridir. Elhamdülillah...🥹🇵🇸*

“Kendini değersiz hissettiğin zamanların bir üzülme süresi vardır. O süre bittiğinde kendine saygı duyman gerektiğini öğrenirsin, mantığın konuşur. Kendine saygı duydukça, hak etmediğine inandığın, değersiz hissettiğin yerden kalkıp gitmeyi öğrenirsin, yürümeyi öğrenip, gelişmek böyle bir şey…”

Benim çok eski bir hâlim, senin çok eski bir hâlini gerçekten çok sevmişti. Ama düşünüyorum da belki onları o çok eski vakitte rahat bırakmanı zamanı çoktan gelmiştir.

Belki gelir, belki düzelir, belki her şeyi yoluna koyarız biraz daha sabredeyim belki hatasının farkına varır... Belkilerin gölgesi altında bir ömür geçmez. Bu, yalnızca insanın kendisini oyalamasıdır. Hani diyorlar ya; "gelecek olanlar zaten gelir, gönlünüzü yormadan" diye.

Bundan sonra sadece benim çabam ile olacak hiçbir şeye tahammülüm yok. Olacak olan zaten olur. Duâmı eder sabırla beklerim ama peşinden koşmam. Allah'ta men etsin koşmaktan.

Bu Ramazan geçen seneki gibi değildi. Geçen sene daha kendimi vererek geçirmiştim Ramazan'ı ama bu sene ne ara başladı bitti anlamadım bile. Hâlâ adapte olmaya çalıştığım bir kurs temposu ve başka sorumluluklar içinde kayboldu gitti sanki. Bayram da bir o kadar güzeldi ama o da geçti. Geçen sene bayramda Urfa sokaklarında dolaşıyorken bu sene memleketimde daha farklı anılar biriktirdim. Velhasıl zaman öylesine hızlı ki yetişmek ne mümkün. Güzel olan şeyler ise bir o kadar kısa...
Misal ne ara girdim yirmime bilmiyorum. Ne ara büyüdüm de sırtlanır oldum bunca yükü. Ne ara birikti sinemde bunca yara...
Oysa ben küçük ve içi kıpır kıpır bir çocuğum sanki hâlâ. Yazmayı okumayı ne ara sevdim. Ne ara bu kadar derdim oldu benim bilmiyorum. Meğer ne güzelmiş bir şeylerin farkına erken yaşta varmak. Erken yaşta büyümek ne güzelmiş. Yaş aldıkça değil de yaşadıkça görmek öğrenmek, öğrendikçe kendini bulmak-bilmek ne güzelmiş. Dışarıdan bakıldığı zaman görülen insandan çok çok farklı olmak ve kimsenin bunu anlayacak kadar sana yakın olamayışı ne güzelmiş. Kendime yetmeyi öğrendim her şeyden ziyade. Sen öğrettin bana kendime yetmeyi. Meğer ne güzelmiş kimseye gerek duymadan da yaşayabileceğimi bilmek. Ne güzelmiş kendini herkesten çok sevmek. Teşekkür ederim. Çok teşekkür ederim...?‍↕️