توی قسمت چهارمِ Euphoria زندایا ( کاراکتر Ru ) به علی میگه: احساس می‌کنم دور و بریام، حالا چه همکلاسی، چه دوستا و چه بقیه‌ی آدمای این شهر، همگی یه جورایی گُم شدن و نمیدونن چی می‌خوان اما تمام این آشفتگیشونو زیر یه نقاب قایم می‌کنن‌. حالا این نقاب ممکنه یه دوست‌پسر خوب باشه یا پُستایی که توی اینستاگرام و تامبلر میذارن یا هرچیز دیگه‌ای. گاهی به این دنیا و آدمای مخفی‌کارش نگاه می‌کنم و با خودم میگم: خب کی چی؟ آخرش که چی؟ ما همه حالمون بده و زورکی به هم لبخند تحویل میدیم مبادا کسی متوجه بشه چی می‌کشیم!
#تماشا

درک نشدن مثل یک مرگ تدریجیه. زندگی با آدم یا آدم‌هایی که هرگز تو رو نمی‌فهمن، یک بخش از تو رو می‌خشکونه. وقتی کسی‌ تو رو نفهمه و نبینه، کمتر خودت رو نشون میدی و سطح توقعت رو میاری پایین. انرژیت برای تعامل فروکش می‌کنه. کم‌کم شبیه مُرده‌ای میشی که حوصله‌ی نظر دادن نداره. حوصله‌ی بحث‌ کردن نداره. فقط سری تکون میده، رد میشه و میره. درک نشدن، مثل یک مرگ آهسته و آروم، شادی و انرژی آدم رو از بین می‌بره.

و باز هم دلتنگ شخصی هستم که آن را درون هیچکس پیدا نمیکنم .
دلم چشمانی را میخواهد که وقتی به من زل میزند پر از ستاره میشود ، پر از شادی ، پر از امید ، پر از امنیت‌ .
دلم دستان کوچکی‌ را میخواهد که گرم است .. دستان لطیفی که با هر نوازشش می‌توانم برای آرامشی که به من می‌دهد به خواب ابدی بروم ،
درست مثل کودکی که مادرش او را نوازش میکند .
دلم خنده هایی را میخواهد که با دیدنش‌‌ روحم‌ ، جهانم‌ ، تمام آینده و حال‌م رنگی میشود و بارها افکارم بلند فریاد میزنند : این قشنگ ترین تصویری است که تا به حال دیدم .
دلم آغوش امنی را میخواهد که بوی تَنَش به من احساس زندگی می‌دهد ،
آغوشی از جنس تو‌ .
دلم لب های درشتی را میخواهد که هر ثانیه تشنه ی آن میشوم و در عین حال تشنگی را از من می‌گیرد ، لبانی که ساعت ها بدون خستگی می‌توانم آنها رو ببوسم .
دلم او را میخواهد‌ .. کسی که حتی اگر خسته باشد ، حتی اگر خسته باشم در کنار هم ، همه چیز را فراموش میکنیم و دیوونه وار لبخند میزنیم و میخندیم .
او همه بود ، بهترین دوست ، بهترین مادر ، بهترین پدر ، بهترین یار و بهترین همدم .
قدرتش مانند آبی‌ است که می‌تواند آتش یک جهان را خاموش کند .. او ذهن مرا خاموش میکند !
او ذهنی را که در هیاهو‌ی زندگی غرق میشود را میبوسد و مانع‌ هر فکر و نگرانیی‌ میشود .
زندگیِ زیبای من ،
داری این متن را میخوانی نه ؟
پس باید بگویم ؛ دلم برایت تنگ شده .. به اندازه ی قدرت بغضی که بخاطرَت در چشمانم بود .

-Sweet pains

هر چی زور میزنم نمیتونم این حس و حال بد رو شکست بدم انگار نمیشه. انگار یه نیرویی از درونم معتاد شده به ناراحت بودن. آدمیزاد اصلا محکومه به ناراحت بودن و پذیرفتن، کنار اومدن و ادامه دادن، چی از این غم‌ انگیزتر؟ هممون شدیم ‌ققنوس‌هایی که دائم آتیش میگیریم، خاموش میشیم و دوباره از خاکستر متولد میشیم. همینقدر زیبا، استوار و غمگین.

I'm tired of being mad and sad and confused and for once I want to be happy, and aint.

در سرم جنگ‌های بسیاری است و تنها کشته‌اش من هستم..

Pain makes you stronger, tears
makes you braver and heartbreaks
makes you wiser. Thank the past
for a better future.