نمی‌دونم خب
شاید یه‌روزی شد، شایدم تا ابد نشد.

حرف هايي كه ميزنيم، دست دارند
دست های بلندی كه گاهی گلويی را می فشارند و نفس فرد را می گيرند.
حرف هايي كه ميزنيم، پا دارند
پاهای بزرگی كه گاهی جايشان را روی دلی مي گذارند و برای هميشه مي مانند.
حرف هايي كه ميزنيم، چشم دارند
چشم های سياهی كه گاهی به چشم های دیگران نگاه میكنند و آنها را در شرمی بیکران فرو ميبرند.
پس مراقب حرفهايي كه ميزنيم باشیم.

‏عزیزم، یک روزی باید مسئولیت این زندگی کوفتی رو به عهده بگیری. بابام فلان بوده، مامانم فلان بوده، جامعه فلان بوده، به هیچ‌جای هیچکس نیست.

دردِ اتفاقی که افتاده رو قبول کنیم و به پذیرش برسیم، اگر کاری از دستمون براش بر می‌یاد چراکه نه؟
ولی اگه نمیشه، بپذیریم و گذر کنیم
نمیشه دیگه
دردِ اتفاقات رو به رنج‌های ماندگار تبدیل نکنیم.

مشق ننوشته که غلط نداره…
تجربه‌کنید دوستان، تجربه.

بچه‌ها فردا پاییزه
ولی ما توی همه‌ی روزاش قراره پشت کتابامون باشیم.

تیک بزنیم یکی‌یکی ببینم ته این قصه چی‌میشه آخر...