Talk to your man, tell him he's got bad news coming.

خودمونیم، یه کمی هم بدجنسی. :') گاهی قلبم رو می‌شکنه.

بهم گفت بیا تا بهت بگم چند آذر. تقریبا بهش گفتم که آذر شاید خیلی دیر باشه. همین الانش هم دیره. من باید هفته‌ی پیش تمومش می‌کردم، یا ماه پیش، یا فصل پیش. همین الان هم از برنامه عقبم. شاید اصلا آذر که بیاد... هیچی، ولش کن. ممنون، میام برای آذر. خوبه که گولم…

من همیشه دستم رو کمی عقب‌تر از بدنم می‌گرفتم و راه می‌رفتم، به این امید که تو دستم رو بگیری. ولی راستش خیلی دیر کردی.

_ادامه دارد (شاید).

یک زمانی قرار بود بزرگ شم و دنیا رو تغییر بدم. بابا بهم می‌گفت «تو یک روز کارهای بزرگی می‌کنی، من خیلی بهت امیدوارم.» و من لبخند می‌زدم و توی ذهنم، فکر می‌کردم «به پای امیدی که خودم به من دارم، نمی‌رسه.».
اما الان که تا وسط راه بزرگ شده‌م، من از پس کارهای روزمره هم بر نمیاد. برای هرچیز ساده‌ای باید نازش رو بکشم، تطمیع و تنبیه و تشویقش کنم، بلکه یه تکونی بخوره. التماسش کنم که تو رو خدا پا شو، از تختت بیا پایین، جان من مسواکت رو بزن، فدات شم تو رو خدا لباست رو بپوش، بعد می‌تونی تو راه شیرموز بخوری‌ها! پا شو، پا شو دیگه، امروز کلاس‌های جالبی داری‌ها! هرچند پدرم رو در میاره و نق می‌زنه و گریه می‌کنه و لگد می‌زنه، با خودم همراهش می‌کنم. ولی یهو وسط کلاس آسیب خاموش می‌شه. سرم رو از رو دفتر بلند می‌کنم و استاد رو نگاه می‌کنم و سرم گیج می‌ره. تموم شد، من دوباره به خواب زمستونی رفته، به اغما.
راستی قلبم واقعا توی سینه‌مه. تو اتوبوس یکهو افتاد پایین، شاید دیافراگمم جلوی سقوط بیشترش رو گرفت، نمی‌دونم؛ فیزیولوژی همیشه مبحث ضعیف من بوده. به هر حال یه وزنه تو سینه‌م سقوط کرد و خرد شد و تکه‌هاش فرو رفت تو تنم و نفسم رو بند آورد. محکم میله‌ی اتوبوس رو چسبیدم و لبم رو گاز گرفتم تا نخورم زمین.
گاهی به این فکر می‌کنم که حتی با کنار گذاشتن همه‌چیز، چنین زندگی پوچی که من داره، ارزش تمام درد و سختی‌ای که مادرم کشیده رو داره؟ ارزش تمام رویاهایی که مجبور شده فراموش کنه، حتی اگر هیچ‌وقت حرفی ازشون نزنه و شکایت نکنه؟ ارزش غصه‌ای که هر روز می‌خوره و دل‌مشغولی‌هاش؟ ارزش لطف‌ها و فداکاری‌هایی که هرگز قرار نیست ثمره‌شون رو ببینه؟ نداره. هیچ‌وقت نداره. حتی هیچ نسخه‌ای از ما در یک دنیای موازی نیست که این معادله توش درست کار کنه.

کاوه زن داره. تازه تو روز عروسی‌ش گریه هم کرده. این گزاره در واقع هیچ تاثیری در زندگی من یا شما نداره ولی نمی‌دونم کاش زودتر فهمیده بودم.

_ ایناها، ببین! اون عشقِ بیست سالگیه که ماها دنبالشیم، نه عشقِ سی سالگی.

پس ادامه بده و هرچه را دوست داری به دست طوفان بده. بسیار خب، بگذار کشتی‌ها خودشان را به صخره‌ها بکوبند. چرا باید برایش مهم با‌شد؟ بگذار بچه را باد ببرد، آن بچه‌ی فلک‌زده.

_ لمپی و هیولای خانه‌ی سیاه

اکتبر هم تموم شد و عاشق نشدیم.

باید تا شب ۴۰۰۰ کلمه بنویسم. تا الان، ۲۸۰ کلمه نوشته‌م.
Stay tuned.