د شهید الحاج خلیل الرحمن حقاني تقبله الله په یاد کې د مولوي عبدالدیان تکل شعر.

دلته ناست دی خو په تن سړی شهيد دی
د جرګو او د وطن سړی شهید دی

فاتحه يې د حرم کوتري اخلي!
په زمزم باندي مين سړی شهيد دی

چې وهلې يې مرۍ د ښکېلاکونو
د هغو تورو د فن، سړی شهيد دی

نن دمه کوي د هجر له مزلونو
يوې لقاء ته ارمانجن سړی شهيد دی

مهاجر مرغان دي نه شي تش ججوري
لپه سره ده، نشته ږدن، سړی شهيد دی

له لمبو نه چې راوتی و تکله!
يو خليل او بت شکن سړی شهيد دی

د ګلبڼ زمزمې. (313)

إنا لله وإنا إلیه راجعون!

په ډېره خواشینۍ سره مو خبر ترلاسه کړ چې د کډوالو او بېرته راستنېدونکو چارو وزارت مسوول الحاج خلیل الرحمن حقاني صاحب د شهادت لوړ مقام ته ورسېد. نوموړي په ټوله مبارزه کې د اسلام، هېواد او ولس لپاره نه ستړې کېدونکې هلې ځلې وکړې او په دیني، جهادي او انساني خدمتونو کې یې ځان وتلی شخصیت وښود.

شهید الحاج خلیل الرحمن حقاني یو داسې روښانه ستوری و چې د اسلام او جهاد په تاریخ کې به یې نوم د خدمت، قربانۍ او صداقت په زرينو کرښو لیکل کېږي.

الله تعالی دې د هغه شهادت قبول کړي، د جنت الفردوس لوړې درجې دې ورکړي او کورنۍ ته یې د دې ستر غم د زغملو توان او جمیل صبر ورکړي.

په درنښت،
د اسلامي ادب ګلبڼ اداره

غزل: محمد حسن عمري

د تروږمیو مسافر سبا ته ورسېدل
وږمه، وږمه لکه د ګل هوا ته ورسېدل

دوی په ډېوو پسې روان د ازادۍ پتنګان
د مرګ په غاړه د ژوندون رڼا ته ورسېدل

د ازادۍ پولۍ یې غلې، غلې ماتې شولې
او په ژړا، ژړا، ژړا خندا ته ورسېدل

پۀ ابریهه یې لکه غرونه کاڼي وغورځول
د ابابیل لښکر ، د وخت بلا ته ورسېدل

له بدرنګیو نه یې ښکلی بغاوت کړی وو.
ښکلا پلوي، اخر هم ښکلا ته ورسېدل

د جبر سرې غرمې یې طی کړې، یبلې پښې حسنه!
دا لارویان څه په تکلیف معنا ته ورسېدل

د ګلبڼ زمزمې. (312)

د مبارکۍ پیغام!
الحمد لله چې د اسلامي امت زړونه یو ځل بیا د فتحو په زیري خوشحاله شول. د شام او دمشق سپېڅلې ځمکه د اسلامي لښکرو په مېړانه، قربانیو او الهي نصرت سره فتحه شوه. دا مبارکه بریا د اسلامي تاریخ نوې پاڼه ده او د مظلومو مسلمانانو د دعاوو ښکاره نتیجه ده.

د الله تعالی له دربار څخه مو هیله ده چې د اسلامي امت ټولې ځورېدلې سیمې د حق پالونکو مجاهدینو په لاس آزادې کړي، مسلمانانو ته یووالی، عزت او په دین باندې د ثبات توفیق ور په برخه کړي.

د ټولو هغو مجاهدینو قربانۍ ته سلام چې د دین او ملت د عزت لپاره یې خپل سرونه قربان کړل. الله تعالی دې شهیدانو ته لوړې درجې او مجاهدینو ته لا نورې بریاوې ور په برخه کړي.

وما النصر إلا من عند الله العزیز الحکیم!

په درنښت،
د اسلامي ادب ګلبڼ

غزل: پیر محمد کاروان.

د څاڅكو په لېمو مې سمندر ليدلى دى
په ټولو آئينو كې مې دلبر ليدلى دى

شهيد مازيګرى كوي شغلې لكه حسين
شفق مې سور په غشو د شمر ليدلى دى

له زړه مې چې كړي جوړه وچو شوندوته كوزه
ورځم پسې چا داسې كوزه ګر ليدلى دى؟

دا مستې مستې اوښكې چې جوپې جوپې راځي
دې پېغلو مې په سترګو كې ګودر ليدلى دى

بتګر د تخيل مې جوړه وي بت د جانان
په روح كې زما كان يې د مرمر ليدلى دى

ته پوې يې چې دا څنګه شو كاروان غزل، غزل؟
دا نن يې ايله يو نظر خيبر ليدلى دى

د ګلبڼ زمزمې. (311)

غزل: پروېز بهسودوال

ځکه خو له ياده مې وتلى نوم په خوله راغى
نن راته د ډکي په ځاى چايو کې وېښته راغى

مينې نه منکر د محبت ښار کې ايمان راوړو
کاڼى کاڼى تللى وو اوبه اوبه اوبه راغى

روح په ما کې دومره په عذاب دى ترې پازاب يمه
غړو نه مې ساه وخته ستوني ته مې زړه راغى
۰
پريښى خداى زه هم چرته تش لاسونه نه يمه
ماهم ځکه وبخښه دښمن مې په کاله راغى

نشته بهسودواله څه احسان د مرګ په ما باندې
ما لمر پرېواته غوښتى وو دا په لمر خاته راغى

د ګلبڼ زمزمې. (310)

غزل: عصمت تمیم

لمر به له غرونو، نه غورځېږي کله
مزل د ستړو به لنډېږي کله

ته به له ما په کوم انداز تللی یې
هغه صحنه مې نه یادېږي کله!

ما د خپل ذات د مینې رنګ درکړی
ستا په رګو کې به خورېږي کله

د الفتونو دعوېدار راغلي
دی به محفل ته رارسېږي کله

زه خو پرې ناز د خپلې مینې کوم
هغه په ما باندې نازېږي کله

تمیمه هېر به یې کړم ورو، ورو مګر
د زخم داغ به مې جوړېږي کله

د ګلبڼ زمزمې. (309)

غزل: محمد الله درد

نه پيدا کېږمه که لارې که کوڅې لټووم
داسې دې ورک کړم چې تمامې دروازې لټووم

د کوم موسی مخې ته ودرېږم وژاړم او
د بېخودۍ په ساز به څومره هديرې لټووم

ته خو پرادي ماښام ته کېناستې دودونه کوې
زه به مې زنې ته د کوم زیارت کيسې لټووم

زما په حال باندې دې نه سوزېږي نه دې ژاړي
که هديرو کې غرغړې کړم که ايرې لټووم

زما په سترګو پسې درده زیاتي مه توېږه
نه دې رانجه راټولوم نه دې آئینې لټووم

د ګلبڼ زمزمې. (308)

غزل: هلال عیان

ګلاب شـ..هيد شو، وينو دارې وکړې
شعر مې زخمي زړونو ته لارې وکړې

له مانه مه له خداى نه و شرمېږه
خوب کې نارې راته هندارې وکړې

زما بېلتون کړلې خرابه شايد
چغې دې ځکه بې اختيارې وکړې

زړګى مې اوس هم بې قراره دى جوړ
پېښې مې ډېرې ګنهګارې وکړې

ستا د ښايست عيانه! ښه دوران ٶ
ټولې کيسې راته وريندارې وکړې

د ګلبڼ زمزمې. (307)

غزل: شفق اپرېدی

نـيم نیم مې وژني دَ پـــــوره لمـحې قـــضا اِلـٰهي!
چـــيغې وهي دَ مـــــنـظرونو نـــيمگــــړتــيا اِلـٰهي!

روح دَ روان عـــصر پـــوشاک دَ بېزارۍ اغوستی
دَ مـــــظاهِــرو له څـــــــهرو څاڅي سـتـړیا اِلـٰهي!

د خــــالي کــــــور دَ تــــنهایۍ وحـشت ونۀ وژلم
خو دَ وجــــــود کـمي تصویر کړم دَ صحرا اِلـٰهي!

لمس د لـمدې مالگینې غاړې مې حواس اخستي
عرقِ‌گــــلاب مې سېزي خــوږ خوږ سر آ پا اِلـٰهي!

خو دَ سپين سترگو گُمانونو تماشه یې خوښ یم
دَ تـــــــعالۍ ســر ته دې خېژي اســـــــتغنا اِلـٰهي!

ولې زموږ تر میان جومات شي د اړیکې خُـونه؟
ولې زموږ تر میان بـــچي راوړي خــــــــلا اِلـٰهي؟

دَ نــــالیـکلې صــدمې درد ښـکاري وژلی شـــفق
لکه غــزل دی خـالي سپــين کاغـذ گـــــويا اِلـٰهي!

د ګلبڼ زمزمې. (306)