У беларускай мове здаўна бытавалі назвы для чалавека, які выбірае. Калегія электараў выбірала манарха. А грамадзян, якія маюць выбарчыя правы, называлі і выбаршчыкамі (русыцызм), і выбарцамі (палянізм), але маем уласнабеларускія словы — выбіральнік (у 1920-я) і карацейшае выбарнік.

Увага! Нават у роднасных мовах аднолькавыя словы могуць мець зусім розныя значэньні. Як беларуская кішка і ўкраінская кішка.

З днямі памінаньня продкаў — Дзядамі — шмат што зьвязана і ў беларускай традыцыйнай культуры, і ў найноўшай гісторыі. Увесь гістарычны ТЭСТ тут https://smarturl.click/JdVq

Урочышча пад Менскам, дзе палягло мноства бязьвінных, гістарычна звалася Брод, а яго схіл — Курапаты. Аўтары першага артыкула пра таямніцу гэтага месца З. Пазьняк і Я. Шмыгалёў спаслаліся на мясцовых людзей: яны сказалі, што гэта белыя веснавыя кветкі.

Курапата ў беларускіх гаворках — птушка. Аднак вобраз курапатаў як кветак над магіламі ўжо ўвайшоў у паэтычную мову.

Месцы пахаваньня ахвяраў камунізму трэба называць адпаведна народным традыцыям. Хайсы́ — пад Віцебскам (ад назвы вёскі, відаць, татарскага паходжаньня), Кабыляцкая гара — пад Воршай, урочышча Цагельня — пад Ігуменам (Чэрвенем). У Гомлі — не „9-ы км Чарнігаўскай шашы“, а народныя — Шчакатоўскі лес, урочышча Тры Слупы.

Шырэй у артыкуле https://smarturl.click/vqL5