از این‌که من بخندم و بقیه با نگرانی نگاهم کنن، متنفرم.

آدم باید در زندگی برای خودش چیزی پیدا کنه که بتونه بگه ارزش جنگیدن رو داره، و براش بجنگه.
ممکنه یک آرمان باشه، یک هدف باشه یا حتی یک آدم باشه. در هر مقطعی از زندگی شاید تغییر کنه.
اما باید وجود داشته باشه.

"هر کسی باید همیشه یک آرزوی برآورده‌نشده داشته باشه."

به هم ریختگی کلماتِ در سرم، که قرار بود موقتی باشه، تبدیل به یک عادت شد و برای همیشه با من موند. و مدت هاست که حتی نوشتن یک جمله‌ی ساده هم کار طاقت فرسایی شد. و از همین رو هر روز این فکر که این چنل رو حذف کنم مثل یه خوره به جونم میوفته اما باز به لطف همراهی و محبت شما پشیمون می‌شم.
واقعا ممنون ازتون که طی این یک سالی که از عمر این چنل می‌گذره همراه من بودید و هستید.

ولی قبول نداری که من و تویی که "ما" می‌شدیم از تو و اونی که "شما" می‌شدید قشنگ‌تر بود؟

‏مولانا، فیه مافیه: «محبوبات از مکروهات جدا نیست. محبوبِ بی‌مکروه محال است، چون محبوب، زوال مکروه است...شادی، زوالِ غم است و زوالِ غم، بی‌غم محال است.»
‏این درکِ امیدوارانه از «غم» را دوست می‌دارم: غم آن «حال»ی‌ست که زوال می‌یابد و زوالش شادمانی به بار می‌آورد.