سالها گذشت تا دانستم
حتی غم هم می‌تواند دوست داشتنی باشد...

با او می‌توانستم
بعد از گریه های بلند،
از چیزهای کوچک بخندم.

اگه یه نابینا بتونه ببینه
اولین چیزی که دور میندازه،
چوبیه که کل زندگیش بهش کمک کرده.

غم مثل سوزن و نخ می‌مونه؛
دل بدی بهش جون و دلتو کوک میزنه...

می‌گویند کسی که زیر آب می‌ماند و غرق می‌شود قبل از مرگ احساس می‌کند می‌تواند زیر آب بماند و دیگر تلاشی نمیکند.
ثانیه های قبل از مرگ ثانیه های مهمی هستند.
مغز احساس می‌کند می‌تواند زیر آب بماند، می‌خواهد که بماند.
قبل از مرگ فاصله‌ای وجود دارد، فاصله‌ای اندک بین توهم و تلاش نکردن.
این یک اشتباه مغزی است به علت نرسیدن اکسیژن، بدن دست از تقلا برمیدارد و فرد تسلیم میشود و مرگ آرام آرام او را در بر میگیرد.
شبیه به این غرق شدن در آدم‌های زیادی مشاهده می‌شود اما نه زیر آب بلکه در خشکی.
زمانی که نشسته‌اند، راه میروند ،غذا می‌خورند، می‌رقصند اما غرق شده‌اند؛
غرق در گذشته‌ای که آنها را هر لحظه به «توهم» نزدیکتر می‌کند.

«تکه هایی از یک کل منسجم/پونه مقیمی»

خدایا بعد کنکور رانندگی و دانشگاه چی بود انداختی تو دامن من???