آدمِ لخت از جیب‌بُر نمیترسه.

با آدم‌ها
از صلح حرف زدن
و همان زمان به تو فکر کردن.
از آینده گفتن
و به تو فکر کردن.
از حقِ حیات گفتن
و به تو فکر کردن.
نگرانِ همنوعان بودن
و به تو فکر کردن.
همه‌ی این‌ها آیا ریاکاری‌ست؟
یا حقیقتی است که آخر بر زبان می‌آورم؟

می‌خواهم تو را دوست بدارم
بانوی من
تا سلامتم را بازیابم.

من چند روزی بیش نیست که تورا از دست داده‌ام ، به ماه یا سال نمیکشد؛ من در ناباوری نبودنت بسر میبرم، تو در جوهرم پاینده‌ای، در هر واژه، در هر بیت، در هر اشک و در تمام نفسهایم؛
بیش از این نتوان حریفِ دا‌غِ حرمان زیستن
یا مرا از خود ببر آنجا که هستی یا بیا

Keşke sen ben olsan; seni sevmenin ne kadar zor olduğunu anlasan. Keşke ben sen olsam; bu kadar sevilmenin tadını çıkarsam.

Fuck your feelings;
Do it anyway.

تن نیست آدمی
‏عدد است
‏کم‌ می‌شود
‏هر روز...

شب هزار چشم دارد، 
و روز تنها یکی 
اما نور دنیای روشن می‌میرد 
با غروب خورشید

ذهن هزار چشم دارد،
و قلب تنها یکی
اما نور یک عمر می‌میرد، 
زمانی که عشق به پایان می‌رسد...

خیال می‌کنی
آواز خواندنم
از شادی‌ست؟
من
قناریِ کوچکی هستم
می‌میرم
اگر برایت آواز نخوانم.

من برای رفع تنهایی عاشقت نشدم؛
من هیچگاه احساس تنهایی نکردم، کماکان تنها بودم اما احساس تنهایی نکردم؛
من در دنیای خویش در آرامش بودم، در بازوان انزوا آرمیده بودم.
سپس تو آمدی...
همچون شهابی در دل سیاهی شبهایم،
حضورت بیش از یک جرقه بود
حضور تو، انفجاری بود که تمام بودنم را نور داد.
اما همچون شهاب،
تو نیز نوری گذرا بودی،
بانوی اقبال به من عمق باهم بودن را نشان داد و سپس بیرحمانه از من ستاند.