از اینجا نبودنت، عقده کردم. پر ز گلایه‌م و دلم میخواد فحش پشت فحش، از خجالت غیابت در بیام. عصبانی از رفتنِ بی خبرتم. از تعویق خوردن بازگشتت، از تمدید مکرر این دوری، آشفته و ناراحتم. دلم میخواد بعنوان مقصر یاد کنم ازت. بعنوان چشم سفیدِ بی وجودی که فرار رو ترجیح داد به قرار و رفت. ولی، وقتی خودمو خاموش میکنم و از دیدی منصفانه بدین صحنه زل میزنم، میبینم که منم، قصدی جز سواستفاده ازت نداشتم. منم میخواستم ازت، بعنوان آخرین باطری استفاده کنم برای قلب خاموشم. منم، دنبال یک شونه ی راحت بودم که در سطح شهر، پشتش قایم بشم. و آروم آروم، بهت حق میدم بابت این رفتن. بابت این نیستی ناگهانیت، بابت اینکه دیگه شریک یک طلوع نیستی با من، بابت همشون بهت حق میدم. به پر کشیدن ادامه بده. توام، لایق آرامشی. توام لایق یک تعلگاهی. مبارکت باشه این سکونتِ دور از دستام. محترمه برام دوریت. این چیزیه که به صلاحته و من، چیزی نمیخوام جز صلاح تو.

«چه کسی راز حقیقت ماده را می‌شناسد، هان؟ دانشمندها؟ شما نویسنده‌ا؟ نه، عزیز من، شما ها فقط می‌توانید کاربرد و مکانیزم چیزها را بشناسید نه راز حقیقی آن‌ها را. بین چیزها، می‌دانی، تبادل و روابطی وجود دارند که ما از آن‌ها بی‌خبریم، این تبادل و رابطه‌ها اما راز دیگری‌ست... قدرت جاذبه‌ی زمین و ترکیب فرمول‌های شیمیایی از قوانینی که در مدرسه به ما یاد می‌دهند اطاعت نمی‌کنند، ما فکر می‌کنیم که کافی‌ست یک مولکول اکسیژن را برداریم و با یک مولکول هیدروژن قاطی کنیم تا چیزی را که فکر می‌کنیم آب است به‌دست آوریم... نه، نه، به این سادگی‌ها نیست، باید راز دنیا و هدف آن را دانست، دنیا یک راز با معنا دارد که نمی‌شود در لابراتوارها دریافت، دواسمی نیوتون کشف بزرگی‌ست اما، حساب و هندسه اعماق رازدار زیادی دارند، دارم فلسفه می‌بافم، هان؟ ببخش، ببخش، صد معذرت، ولی خب، شما روشن‌فکرها نیز همیشه فلسفه می‌بافید، می‌خواهید همه چیزهای دنیا را توضیح بدهید، راز آن‌ها را برملا بکنید...»

«با مرگ یک زن پیر و یک جوان، زندگی اکنون برپا شده بود، همیشه با مرگ است که زندگی آغاز می‌شود، این را می‌دانستی تو، نویسنده...؟»

«می‌خواهم از اولِ اول شروع کنم، اگر که اولِ اولی وجود داشته باشد... راستی، به نظر تو یک زندگی از کجا شروع می‌شود؟ منظورم اینکه از کجا باید شروع کرد؟ فکر نمی‌کنی بهتر است نخ خاطره‌ی یک اتفاق را بگیریم و همین‌طور جلو برویم، نه؟ اتفاقی که البته به درد نوشته‌های تو بخورد. خب، یک اتفاق... اما یک اتفاق به دست کدام اتفاق اتفاق می‌افتد؟ منظورم، آه مرا ببخش! حواسم سرجا نیست، ذهنم آشفته است، نمی‌توانم حرفم را واضح بگویم، تقصیر این مرفین... منظورم اینکه کسی عملی را انجام می‌دهد و این عمل، سرنوشت او را رقم می‌زند، خب اما این عمل او یک معجزه‌ی نازل شده که نیست، در درون او بوده است، از ابتدا... خاطره‌ای دور، خوابی دور، چهره‌ای دیده در کوچه بر حسب اتفاق، و یک روز... عمل او اتفاق می‌افتد، ریشه‌های مسبب این عمل اما، هان...!؟»

«قبل از هرچیز باید چیزی را برایت تعریف کنم... بعد از اینکه تو را به بالینم خواندم، پشیمان شدم. درست نمی‌دانم چرا، شاید به این دلیل که به نوشتن ایمان ندارم، نوشتنِ زندگی، زندگی را تعریف نمی‌کند، آن را تحریف می‌کند، شما نویسنده‌ها حقایق را تحریف می‌کنید. شاید هم بهتر است هر کسی راز زندگی‌اش را با خود به گور ببرد. اینکه ظواهر امور را به دیگران وا می‌گذاریم کافی نیست؟ چرا، کافی‌ست، به حدی کافی سنگین است. و حالا...؟ آه حالا برعکس! دلم می‌خواهد بنویسم، منظورم... بگویم... به دست یک نفر دیگر بنویسم... این تو هستی که خواهی نوشت، نویسنده، و در عین حال این من خواهم بود. عجیب است، نه؟»

انداختن احوال بد و اتفاقات بر گردن دیگران و نادیده گرفتن اعمال گذشته فقط انزوای خودخواسته‌ست

اعمال ما عواقبی داره، و باید این رو پذیرفت که جهان به انرژی که ما از خود بیرون می‌دیم، پاسخ می‌ده

https://t.me/ElvizHome/8860
منظورت چیه؟

خدایا آدمای بامزه رو از زندگیم حذف نکن بزار همیشه اینطوری بخندم