واقعا سعی‌م اینه که به عقاید و ارزش‌های دیگران احترام بذارم ولی این وسط واقعا نمی‌گیرم کسانی رو که شروع می‌کنن به ناسزا و پرخاش علیه اعتقادات و شخصِ کسانی که با اونها هم‌سو نیستند‌. خب مگه داستان اینجوری‌ نبود که اگه تفکرات و ارزش‌های دیگران به ما آسیبی نزنه قابل احترام باشه؟

رو دروایسی نداشتن با دیگران واقعا مهارت بزرگیه🤌

یه مورچه گازی رو کف اتاق دیدم و در لحظه‌ای تصمیم گرفتن با دمپایی بکوبم روش؛ ولی اون نمرد. پاشد لنگ لنگان رفت. و این عذاب وجدان داره ازم سوال می‌کنه که چرا باعث شَل و پَل شدن‌ش شدم😭🤌

شروع امروز اینجوری بود که شب یه خواب‌هایی دیده بودم که وقتی بیدار شدم فقط دلم می‌خواست زار بزنم.

از بزرگ‌ترین کارها "بخشش" بدون دریافت هیچ عذرخواهی‌ایه.

از تمام اون "از شنبه شروع می‌کنم" هایی که هیچ‌وقت موقع‌ش نرسید چه‌خبر؟

یادت می‌آید؟
دختر شانزده ساله‌ای بودم که فکر تو لحظه‌ای ارام‌ش نمی‌گذاشت؛ و می‌خواست دست به اعتراف‌ش بزند. یادت می‌اید چقدر ناشی بودم؟ عجب اعترافی بود! اصلا تو را بلد نبودم و خوب نمی‌شناختم؛ فقط وقت‌هایی که به خانه‌ی هم به‌واسطه‌ی پیوند خویشاوندی می‌آمدیم تو را می‌دیدم!
بارها کلماتی را که می‌خواستم برایت به زبان بیاورم زمزمه کردم و روی کاغذ نوشتم و بعد هم آن شب فرا رسید؛ چه‌قدر کم‌تر می‌فهمیدم و این کارم را آسان‌تر کرده بود. چه‌قدر نمی‌ترسیدم از بعد؛ و این مانع‌م نمی‌شد.
یادت می‌آید؟ بی‌مقدمه گفتم. ناخنم را روی کیبورد این‌سو و آن‌سو کردم و گفتم "من دوستت دارم". دست‌هایم یخ کرده بود و صدای قلبم را می‌شنیدم. بی‌صبرانه منتظر بودم ببینم چه می‌گویی! ولی باور کن اصلا واکنش و جواب تو برایم مهم نبود...حالا نه اینکه نباشد! فقط مهم‌تر این بود که احساسم را از درون آزاد کرده بودم و خیالبافی‌های بی‌مورد نمی‌کردم. آن لحظه در خیال خود شجاع‌ترین دختر بودم! دوست داشتم آن لحظه‌ها را.

سپاس؛ از کسانی که به جزئیات توجه می‌کنن

امروز واقعا متوجه شدم قدرت "نه" گفتن موهبت خیلی بزرگیه که هم جدی نگرفتم‌ش و هم اصلا ندارم:/

یک عدد معتقد به "حرف زدن بلد نیستی، حرف نزدن که بلدی" هستم?